Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

τι κρύβει μέσα της η έννοια των μαθηματικών

Tου Γιώργου Τσιτσιλιάνου*

Έχουν γραφτεί πολλά γι’ αυτή την μαγική λέξη :
 « μαθηματικά»
Θα  προσπαθήσω να προσεγγίσω αυτή την περίεργη λέξη που κρύβει  μέσα της ένα  μυστήριο .
Τελικά τι είναι ;
● Είναι μία παρτίδα σκάκι , όπου η κάθε κίνηση  έχει την σκοπιμότητά της; Για να φτάσεις στον στόχο σου το ταχύτερο;
●  Στηρίζονται σε κάποιους νόμους που πάνω σε αυτούς μπορείς να κτίσεις - δημιουργήσεις νέες θεωρίες και να ερμηνέψεις τα τεκταινόμενα  που  συμβαίνουν γύρω μας;
● Είναι τα εργαλεία   που χρησιμοποιούν οι επιστήμονες για την ανακάλυψη  νέων  γνωστικών αντικειμένων ;
● Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι θεμελιώδεις  νόμοι των μαθηματικών  τι θα μπορούσε να έχει συμβεί;  λέω δύο  παραδείγματα « ότι δεν υπάρχουν ευθείες παράλληλες»  ή « ότι δεν υπάρχουν  μόνο 4 διαστάσεις» Ποιες θα ήταν   οι ανατροπές ;
● Είναι ο τρόπος σκέψης ώστε να μπορείς να συνθέσεις  και  να επιλέξεις  την συντομότερη οδό για να φθάσεις στην λύση του προβλήματος; Λέω ένα παράδειγμα « τι σημαίνει η λέξη  πρωτόκολλο που χρησιμοποιούν οι γιατροί για όλους ανεξάρτητα  τους ασθενείς σε ορισμένες παθήσεις   που όμως το DNA του κάθε ατόμου είναι διαφορετικό ;»
● Είναι ο ρεαλισμός να αντιμετωπίζεις την ωμή πραγματικότητα και να δίνεις λύση;
● Είναι  η διορατικότητα να μπορείς να διακρίνεις με τα δεδομένα  που έχεις  αυτά που έρχονται; 
● Είναι η  αρχή ότι για όλα τα προβλήματα υπάρχει λύση;
● Είναι ο διαρκής στοχασμός   του ανθρώπου  με σκοπό να γεννά ιδέες για διάφορα θέματα που τον απασχολούν και επιθυμεί να δώσει λύση; Ή για την αναζήτηση κάτι νέου;
●  Επηρεάζεται ο τρόπος ζωής του ; Η καθημερινή του λειτουργία ;  Η  διαμόρφωση του  χαρακτήρα του; Η συμπεριφορά του;
Εκτίμησή μου είναι ότι όλα τα παραπάνω ερωτήματα συνθέτουν το κλειδί της πόρτας που ακούει στην λέξη «μαθηματικά»
Εκτίμησή μου επίσης , είναι ότι όλοι οι άνθρωποι διαθέτουν  σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό όλα ή μερικά  στοιχεία που ανέφερα παραπάνω , απλά δεν τα έχουν συνδέσει στο μυαλό τους με την λέξη «μαθηματικά»
Με μία λέξη   « τα μαθηματικά  είναι χάος»  όμως  ο κόσμος αυτός  σε μαγεύει γιατί καταλαβαίνεις πόσο αδαής είσαι.
Συνδέοντας τα ανωτέρω  με το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας  στον τρόπο διδασκαλίας των μαθηματικών θα έλεγα ότι ο μηχανισμός « μπάζει νερά» και αυτός είναι ο λόγος που ακούς πολλούς  να λένε ότι το μάθημα αυτό δεν «το έχω»  και είναι λογικό αφού η συχνότητα προσέγγισης  στις έννοιες του κάθε ατόμου είναι διαφορετική.
 Ο   μηχανικός τρόπος διδασκαλίας ,χωρίς εφαρμογές και παραδείγματα στους τομείς εφαρμογής των σε όλα τα γνωστικά αντικείμενα και της καθημερινής λειτουργίας , ο συνεχής  περιορισμός της ύλης – εδώ και δέκα  περίπου χρόνια-  με αποτέλεσμα άριστοι μαθητές που εισήλθαν στα ΑΕΙ να τους φαίνονται « κινέζικα» αυτά που τους λέει ο καθηγητής , ο μηχανικός   τρόπος εξέτασης του μαθήματος – οι εξετάσεις πρέπει να  γράφονται με ανοιχτά βιβλία- έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο έλλειμα στην παιδεία μας σε σύγκριση με τις χώρες της ΕΕ, που το πρόβλημα θα το αντιμετωπίσουμε στα επόμενα χρόνια , αν τα «σαΐνια» του υπουργείου δεν το καταλάβουν να το αντιμετωπίσουν το ταχύτερο. 

*Ο Γιώργος Τσιτσιλιάνος είναι Μαθηματικός







Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

Χορεύοντας με τον Τσίπρα

Του Σταύρου Μ. Θεοδωράκη*

Τελικά ο Τσίπρας τα κατάφερε, αυτός βαράει το νταούλι κι εμείς χορεύουμε, όλη η Ελλάδα στο ρυθμό που αυτός κάθε φορά επιλέγει.
Η κυβέρνηση στο ρυθμό του Τσίπρα.
Το πολιτικό σύστημα στο ρυθμό του Τσίπρα.
Τα ΜΜΕ στο ρυθμό του Τσίπρα.
Κάθε είδους πνευματική και επαγγελματική ηγεσία στο ρυθμό του Τσίπρα.
Οι θεσμοί στο ρυθμό του Τσίπρα.
Ο πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας στο ρυθμό του Τσίπρα.
Η Ελλάδα λοιπόν στο ρυθμό του Τσίπρα.
Η ήττα είναι εξασφαλισμένη, έτσι γίνεται όταν ο αντίπαλος επιβάλλει το ρυθμό του, δεν είναι καινούργιο να το πω.
Δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να υποστηρίξω μια φορά ακόμα πως ο επίμονος αντιπολιτευτικός λόγος, και ας είναι ρηχός, μπορεί να σε κάνει διαχειριστή της εξουσίας και αυτό είναι αρκετό αν αυτό που αποσκοπείς είναι να γίνεις Τσίπρας στη θέση του Τσίπρα.
Αν θέλεις όμως να ασκήσεις εξουσία για να αλλάξεις την κοινωνία, ο λόγος σου πρέπει να είναι επίμονα οραματικός, να είναι τίμιος και βαθύς, λόγος σαφής και διαυγής, να είναι λόγος δίκαιος και αυστηρός, λόγος συγκροτημένος και λιτός, λόγος μονότονα μεταρρυθμιστικός δηλαδή.
Διαφορετικά μάθε να χορεύεις με τον Τσίπρα που θα διαδεχθεί τον Τσίπρα. 

*Ο Σταυρος Μ. Θεοδωρακης ειναι μελος του Ποταμιου Αμαρουσιου

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ...


Τρίτη 27 Ιουνίου 2017

ΠΕΡΙ ΑΣΥΛΟΥ ( Ανιάτων; )

Του Γιώργου Ξένου*

Μερικές πρόχειρες σκέψεις για το νομοσχέδιο που ετοιμάζει ο κύριος Γαβρόγλου :
Νομίζω πως συζήτηση περί "πανεπιστημιακού ασύλου" σε μια δημοκρατική κοινωνία είναι εκτός λογικής και πλέον μόνο ειρωνικά μπορεί να αντιμετωπίζεται, αφού η Πραγματικότητα και η Λογική βρίσκονται πολύ μακριά η μία από την άλλη. Θεωρώ, πως για την προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών αρκούν οι γενικές συνταγματικές διατάξεις και άρα ότι το σχετικό άρθρο και κάθε συναφής πρόβλεψη είναι όχι απλώς περιττή, αλλά βλαπτική ακριβώς του έννομου αγαθού που υποτίθεται ότι επιδιώκει να προστατεύσει, διότι με την εισαγωγή συγκεκριμένων αορίστων εννοιών και άλλων στοιχείων, επιδεχόμενων διαφόρων ιδεολογικής φύσεως ερμηνειών και αναγνώσεων, θεμελιώνει εν τέλει την αδυναμία λειτουργίας των Πανεπιστημίων και την ηγεμονία συλλογικοτήτων, που απ’ όπου κι αν εκκινούν, καταλήγουν –ανεξέλεγκτες και αυτόνομες- σε μαφίες. Εξηγούμαι ενδεικτικά, με αφορμή το άρθρο 3 του νομοσχεδίου : 
«Άρθρο 3 Ακαδημαϊκές Ελευθερίες : 1. Στα Α.Ε.Ι. κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και στη διδασκαλία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών. Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των δημοκρατικών αξιών, των ακαδημαϊκών ελευθεριών στην έρευνα και στη διδασκαλία, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει». 
Ερωτώ λοιπόν : Ποιες είναι «δημοκρατικές αξίες» που θα κατοχυρώνει το άσυλο; Είναι οι δικές σας δημοκρατικές αξίες ; Είναι εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ; Είναι της «πραγματικής δημοκρατίας» του ΚΚΕ; 
Ποιος όλα αυτά τα χρόνια έπληξε τις ακαδημαϊκές ελευθερίες και ποιος παρεμπόδισε την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, περισσότερο από όσο ο χώρος της εν γένει Αριστεράς και εκείθεν αυτής; Δηλ. ακριβώς εκείνος ο χώρος που σταθερά επί σαράντα χρόνια έχει τοτεμ του το Άσυλο. Τυχαίο; 
Δικαιώματα στη γνώση, στη μάθηση και στην εργασία : Πρόκειται για τις γνωστές «θετικές ελευθερίες», άλλως «κοινωνικά δικαιώματα», εκείνα δηλ. που θα έχετε ακούσει πώς ήσαν λέει κατοχυρωμένα στις Λαϊκές Δημοκρατίες, όχι όμως και στις Αστικές και τα οποία σήμερα δίνουν πεδίο προβληματισμού, συσπείρωσης, δράσης και εν τέλει ύπαρξης στα απομεινάρια της μαρξιστικής αριστεράς ανά την υφήλιο. Μου είναι όμως πολύ εύκολο να φανταστώ, πως η προστασία του δικαιώματος στην εργασία θα συνιστά ένα νομοθετικό δεδομένο, που θα αποκλείει πχ κάθε σύνδεση των Πανεπιστημίων με την οικονομία και την παραγωγή, καθώς «ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης τους , αναιρεί ουσιαστικά το δικαίωμα στην εργασία κλπ, κλπ». 
Τέλος : Βιώνουμε όλα αυτά τα χρόνια μια πραγματικότητα στα Πανεπιστήμια. Πάλι από την αρχή ; Κανείς δεν έμαθε τίποτε; 
ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Κοινωνικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα και στο Σύνταγμά μας, όπως πχ η προστασία του περιβάλλοντος, γεγονός που έδωσε στο ΣτΕ τη δυνατότητα αλλά και το υποχρέωσε να αποφαίνεται ότι η δόμηση επί του ορίου βλάπτει το περιβάλλον, διότι «παρεμποδίζει τον φωτισμό και τον ηλιασμό» ενώ λίγο πιο πέρα από την Πανεπιστημίου τα δάση λαμπάδιαζαν κάθε χρόνο, χωρίς καμία συνταγματική διάταξη να μπορεί να τα προστατεύσει.


*Ο Γιώργος Ξένος είναι Δικηγόρος

Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Του Δημήτρη Σαράντου*

Σκουπίδια…
Έχουμε περιβληθεί από σκουπίδια…
Από παντού.
Όχι εδώ και λίγες μέρες, δεν μιλάω για τα σκουπίδια που γεμίσαμε από την απεργία των εργαζομένων στην καθαριότητα των δήμων. Αυτά, αργά ή γρήγορα, θα αποκομιστούν για τις χωματερές που είναι και ο προορισμός τους, αν και κάποιοι, όχι βέβαια στην χώρα μας, τα αξιοποιούν . Μέχρι φυσικά την επόμενη απεργία…
Μιλώ για τα σκουπίδια, τα πραγματικά επικίνδυνα.
Μιλώ για τα σκουπίδια, που συμμετέχουν, απ όλες τις πλευρές, ως δημιουργοί της απεργίας για τα σκουπίδια.
Μιλώ για τα σκουπίδια, που κάνουν καταλήψεις σαν μορφή πάλης.
Μιλώ για τα σκουπίδια της εξουσίας, που κάθονται και βλέπουν απαθείς τις καταλήψεις χωρίς να κάνουν το αυτονόητο.
Μιλώ για τα σκουπίδια που κλείνουν δρόμους για να διεκδικήσουν τα, πάντοτε, δίκαια αιτήματά τους.
Μιλώ για τα σκουπίδια της εξουσίας που κάθονται και τους βλέπουν να κόβουν τη χώρα στα δύο, στα τρία ή σε όσα κομμάτια γουστάρουν. Που κόβουν τις δραστηριότητες των άλλων συμπολιτών τους, που όταν έρθει η ώρα θα αιτηθούν κι αυτοί αντίστοιχα τα "δίκαια" αιτήματά τους.
Μιλώ  για τα σκουπίδια που επειδή πήραν τριάντα πέντε τοις εκατό από το σαραντα πέντε τοις εκατό των εκλογέων, που σημαίνει ότι το 19% του λαού τους ψήφισαν, συμπεριφέρονται σαν καθεστώς που κάνει ό,τι του κατέβει, όπως του κατέβει, αν του κατέβει.
Μιλώ για τα σκουπίδια που, πολλά χρόνια πριν, ως εξουσία κι αυτοί, επισημοποίησαν και εκλογίκευσαν ως κάτι φυσικό την λοβιτούρα τη μαγκιά και τον χρηματισμό.
Μιλώ για τα σκουπίδια της κοινωνίας μας που έχουν επιβάλει την συμπεριφορά τους, μετατρέποντας την ανοησία, το παράλογο σε απόλυτα φυσιολογικό.
Αλλά πάνω απ΄ όλα μιλώ για τα σκουπίδια που καταστρέφουν, πιθανόν να κατέστρεψαν ήδη, τον πολιτισμό, την κουλτούρα μας. Τα σκουπίδια που μας σερβίρονται στην τηλεόραση, τα πρωινάδικα της άμετρης βλακείας, τα επικά παιχνίδια των καλλίπυγων, αλλά κενών παικτών, τα σήριαλς που απευθύνονται σε τουλάχιστον ηλίθιους. Τα σκουπίδια που παρουσιάζονται στους εκστασιασμένους ερωτύλους στα μπουζουξίδικα και  παίζουν έξω φωνή από τα  περιφερόμενα αυτοκίνητα. 
Τα σκουπίδια της ανθυποκουλτούρας είναι πανίσχυρα, όπως η Βλακεία. Κάθε πραγματική πολιτιστική προσπάθεια σπάει τη μούρη της πάνω τους.
Η Κουλτούρα είναι η έκφραση της συνοχής μιας κοινωνίας. Είναι ο κοινός τρόπος που έχουν οι άνθρωποι να αισθανθούν ότι είναι μαζί. Ο Χατζηδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Τσαρούχης, ο Σκαλκώτας, ο Αγγελόπουλος, και τόσοι άλλοι, αυτό που κατάφεραν ήταν απλά να εκφράσουν το ΚΟΙΝΟ αίσθημα των Ελλήνων. Γι αυτό και έμειναν στην Ιστορία. Ο Καποδίστριας, ό Τρικούπης, ο Βενιζέλος, Ο Καραμανλής εξέφρασαν τους ΚΟΙΝΟΥΣ πόθους των Ελλήνων. Γι αυτό έμειναν στην Ιστορία.

ΣΗΜΕΡΑ ;….

*Ο Δημήτρης Σαράντου είναι πολιτικός επιστήμων και οικονομολογος

Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

Η ΧΟΥΝΤΑ ΣΤΟ ΡΟΥ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

του Νίκου Κουτρέτση *

Με αφορμή τις δηλώσεις του καθηγητή κου Καλύβα, θα ‘θελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις σχετικά με την κληρονομιά που μας άφησε η χούντα. Κατ’ αρχάς θέλω να δηλώσω ότι πιστεύω πως «δικαιούμαι δια να ομιλώ», όπως θα ‘λεγε κι ο μακαρίτης ο Κουτσόγιωργας, γιατί όλη εκείνη την περίοδο την έζησα πολύ ζωντανά, δεν ήμουν απασχολημένος αποκλειστικά με τα διαβάσματά μου, όπως ο κηρός  Χριστόδουλος. Αλλά δεν θα προσεγγίσω βιωματικά το θέμα, η ζωή η δικιά μου και οι ζωές των άλλων αφορούν άλλο αφήγημα.
Από ιστορική λοιπόν άποψη, θεωρώ την χούντα ένα αναχρονιστικό και οπισθοδρομικό κατασκεύασμα, κάτι σαν απόνερα του εμφυλίου και της πεποίθησης στρατόκαυλων ότι άξιζε πολύ περισσότερο σ’ αυτούς να κυβερνάνε την χώρα, απ’ ό,τι στους πολιτικούς. Η πρώτη όμως διαφωνία μου δεν είναι μόνο ότι ήταν πολύ ηλίθιοι για να κάνουν κάτι τέτοιο, αλλά και ότι, στον σημερινό κόσμο, απ’ όλα τα πολιτεύματα, μόνο η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Ναι, αυτή η αστική δημοκρατία, με τους λαϊκισμούς της, τους πολιτικαντισμούς της, και τις πελατειακές της σχέσεις. Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, όπως έλεγε και ο Τσώρτσιλ, εξαιρουμένων όλων των άλλων. Και είχε απόλυτο δίκιο. Το απέδειξε και η τραγωδία της Κύπρου.
Δεν υπήρχε καμιά πολιτική δικαιολογία για το απριλιανό πραξικόπημα. Οι εντάσεις που υπήρχαν τότε στον πολιτικό κόσμο ήταν επικίνδυνες όχι αυτές καθ’ αυτές, αλλά γιατί θα προσέφεραν άλλοθι σε μια χούντα που ήταν γνωστό ότι προετοιμαζόταν και καραδοκούσε. Κίνδυνος ανατροπής του πολιτεύματος από την αριστερά ; Γελάνε και τα μανταλάκια. Η επιχειρησιακή αδυναμία της όποιας αριστεράς φάνηκε καθαρά όταν στάθηκε ανίκανη να οργανώσει ένα κίνημα αντίδρασης στην χούντα τις πρώτες μέρες, που ήταν και ευάλωτη. Τίποτε άξιο λόγου σχετικά δεν υπήρχε, παρά μόνο στο μυαλό και στην προπαγάνδα των στρατόκαυλων.
Και τι έργο έκανε η χούντα ; Εννοώ σε επίπεδο οικονομίας, κοινωνίας και πολιτισμού, δηλαδή στα θεμέλια της ύπαρξης μια χώρας. Αφήνω απέξω τα πιο γνωστά της «έργα», δηλαδή τις διώξεις, τις φυλακίσεις και τους βασανισμούς. Αυτά είπαμε ότι είναι μέρος άλλου αφηγήματος. Συνοπτικά λοιπόν :
(α) Στον τομέα της οικονομίας ακολούθησε τις παλιότερες και δοκιμασμένες συνταγές, που έφεραν την Ελλάδα σε μια τροχιά δεκατριών περίπου χρόνων συνεχούς ανάπτυξης. Δεν έκανε κάτι περισσότερο ή ιδιαίτερο. Και η άποψη ότι οι παροχές της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου έβαζαν σε κίνδυνο την ανάπτυξη, πράγμα που διευθετήθηκε από τους συνταγματάρχες, θεωρώ ότι είναι εσφαλμένη. Παροχές έκανε κι η χούντα, και μάλιστα με σχετικά πρωτόγνωρο για την εποχή λαϊκίστικο τρόπο, όπως η διαγραφή αγροτικών χρεών (σαν «σεισάχθεια» προπαγανδίστηκε τότε).
(β) Στον τομέα τον κοινωνικό και τον πολιτιστικό, πιάσαμε πάτο. Η αποθέωση του μικροαστισμού και της αισθητικής του έβαλαν φρένο στην πολιτιστική άνθηση που είχε προηγηθεί. Κι ίσως όχι μόνο φρένο, αλλά και ταφόπλακα. Από τότε δεν έχουμε ξαναζήσει κάτι ισάξιο. Δεν ξέρω όμως αν φταίει το φρενάρισμα αυτό, ή η εποχή μας. Ο πολιτισμός δεν παράγεται πια με τον ίδιο τρόπο όπως άλλοτε.
Έχω δει και σχόλια ότι η εκδήλωση και επικράτηση του πραξικοπήματος είχε σαν (θετικό) αποτέλεσμα το ξεκαθάρισμα της δεξιάς : κάτω από την πίεση του διλήμματος «εσύ με ποιον είσαι;» διερράγει ο σφιχτός εναγκαλισμός των κοινοβουλευτικών με το παρακράτος, που τους πρόσφερε μέχρι τότε μηχανισμούς υποστήριξης και εκλογική πελατεία.  Ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Πόσο θα άντεχε όμως αυτός ο αναχρονιστικός εμφυλιοπολεμικός εναγκαλισμός στο περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Κι ακόμα, πού χάνονταν κατά καιρούς το σημαντικό ποσοστό της ακροδεξιάς (7% στις εκλογές του 1977), αν όχι κρυπτόμενο στους κόλπους της ΝΔ, ώσπου να αποκτήσει την ευκαιρία επανεμφάνισής της μέσω της (αρχικά άσημης) Χρυσής Αυγής; Κι ακόμα παραπέρα, πόσο τονωτική υπήρξε για την επιβίωση της ακροδεξιάς η επτάχρονη ένεση εξουσίας από την χούντα, που διατηρεί ακόμα και σήμερα έναν αριθμό νοσταλγών;
Τέλος έρχομαι και στην περίφημη επίδρασή της στην ριζοσπαστικοποίηση και αριστερή στροφή μερίδας του λαού, και ιδιαίτερα της νεολαίας. Πράγματι υπήρξε, και ήταν φυσικό. Πόσο όμως βάσταξε, και πόσο καθόρισε; Προσωπικά είμαι επιφυλακτικός. Αντικειμενικά θεωρώ ότι δεν είχε προδιαγραφές επιβίωσης. Χρειάζεται αρκετή παράνοια για να συζητάς το εαν το αντάρτικο πόλης είναι πιο αποτελεσματικό από το αντάρτικο του βουνού, σε μια εποχή που οι “in” συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από το εαν οι διακοπές στη Μύκονο είναι πιο αποτελεσματικές για την κάλυψη των σεξουαλικών και υπαρξιακών σου αναγκών από τις διακοπές στην Σαντορίνη. Και προς την κατεύθυνση του ξεφουσκώματος συνέβαλε αποφασιστικά ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ γενικότερα. Ξεκινώντας από την ιδέα ενός «τρίτου δρόμου» για τον σοσιαλισμό έδωσε εύκολη διέξοδο σε όσους είχαν το μεν πνεύμα πρόθυμον, την δε σάρκα ασθενή. Ούτε που κατάλαβαν πώς περάσανε από τις επαναστατικές συζητήσεις και το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» στο να είναι αξιοσέβαστοι ευρωπαίοι πολίτες και στελέχη κοινοτικών οργανισμών. Και φυσικά, το ΝΑΤΟ, στη θέση του, νάτο.
Ολα αυτά πιστεύω ότι θα ακολουθούσαν μια παρόμοια ποιοτικά πορεία, είτε με τη χούντα, είτε χωρίς. Θεωρώ, με την ασφάλεια της οπτικής από την μεγάλη χρονικά απόσταση, ότι η χούντα δεν επηρέασε σημαντικά τον ρου της ελληνικής ιστορίας. Είναι σαν να πετάς ένα μεγάλο βράχο στο νερό. Κάνει αναταραχή, θόρυβο και κυματισμούς, αλλά όταν καταλαγιάσουν πιάνει την θέση του στο βυθό χωρίς να αλλάζει ουσιαστικά την μεγάλη εικόνα. Ας το έχουν αυτό υπ’ όψιν τους όσοι ονειρεύονται μεγάλα «πλατς».
* Ο Νίκος Κουτρέτσης είναι μέλος του Ποταμιού στο Μαρούσι
  

AMARCORD ( νοσταλγικές θύμισες )

Του Σταύρου Πατινιωτάκη*


Οταν μεγαλώνει κανείς όλο και συχνότερα επιστρέφει στο παρελθόν. Προσπαθεί να γυρίσει πίσω τον χρόνο. Το καλοκαίρι του 1971 λοιπόν άφησα το χωριό και το επαρχιακό Λύκειο για την Πρωτεύουσα των ευκαιριών και την καλύτερη προετοιμασία μου στις τότε Πανελλήνιες. Στόχος η Νομική Αθηνών. Δέν τα κατάφερα ποτέ . Μόνο με δύο 19 άρια σε Ιστορία και Έκθεση, σκέτη μετάφραση στα Αρχαία και σχεδόν λευκή κόλλα στα Λατινικά δεν πήγαινες πουθενά. Όλα αυτά χωρίς να διαβάσω ποτέ, δεν μπορούσα να το κάνω. Στην έκθεση είχα ταλέντο και στην Ιστορία απο μνήμης γιατί την αγαπούσα. Έζησα και συμμετείχα στίς ανησυχίες της γενιάς μου. Έκανα και ολιγοήμερες διακοπές στην Ασφάλεια μετά την σύλληψη μου στο μνημόσυνο του Παπανδρέου 4/11/1973. Μετά Πολυτεχνείο μεταπολίτευση κτλ. Ούτε έχω καταλάβει ακόμα πως και γιατί βρέθηκα ''συνοδοιπόρος'' του ΚΚΕ χωρίς να ενταχθώ ποτέ σε κομματικό μηχανισμό. Η σταδιακή μετάβαση στην Αστική Φιλελεύθερη Δημοκρατία γνωστή στους φίλους μου. Φαντάρος το '75 γνώρισα ολη την Ελληνική συνοριογραμμή. Απολυτήριο αρχές '78 απο την ακριτική Κόνιτσα. Μαζί με το απολυτήριο πήρα μαζί μου και την σύντροφο της ζωής μου. Κατεβήκαμε στην Αθήνα και ξεκινήσαμε την ζωή μας έτσι χωρίς πρόγραμμα. Δύο παιδιά απανωτά, παιδιά και εμείς μεγαλώσαμε μαζί. Ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα. Όρεξη για δουλειά να είχες εκείνα τα χρόνια. Και ζημιές ήρθαν και καταστροφές αλλά και καλοκαίρια. Με δυό και τρείς δουλειές ταυτόχρονα όλα διορθώνονται. Ολόκληρος πρόλογος για να μπω στο θέμα. Θυμάμαι το φοιτητικό κίνημα της εποχής, θυμάμαι την ασθενή αντίσταση των Αστών Πολιτικών (πλην εξαιρέσεων) θυμάμαι τους συνεχείς αγώνες για περισσότερη Δημοκρατία και θλίβομαι για το Σήμερα. Τότε αγώνας μόνο για Περισσότερη Δημοκρατία και Καλύτερη Παιδεία. Για το παντεσπάνι δηλαδή. Σήμερα ξανά υπάρχει έλλειμμα Δημοκρατίας και ελευθερίας του λόγου (τηρουμένων των αναλογιών) υπάρχει όμως κάτι που δεν υπήρχε τότε. Η φτωχοποίηση του μεγαλύτερου ποσοστού του πληθυσμού, η καθολική ανεργία των νέων,η μετανάστευση σε ποσοστά μεγαλύτερα της δεκαετίας '50,ο εκφυλισμός και εκχυδαϊσμός της πολιτικής. Αν λοιπόν είμαστε όλοι στούς δρόμους κάποτε μόνο για περισσότερη και ποιοτικότερη Δημοκρατία, σήμερα τι θα έπρεπε να κάνουμε ? Αλλά ξέχασα οι επαναστάτες του τότε γίνανε εξουσία και οι Αστοί (πρώην πια) ''μη μου τους κύκλους τάραττε''. Έχουμε πολλά περισσότερα να διεκδικήσουμε σήμερα, μην καταθέτουμε τα όπλα πρέπει να πάρουμε την ζωή μας πίσω. Κάποια σημαντικά πληκτρολόγια που σίγησαν ας το ξανασκεφτούν δεν περισσεύει κανείς γιατί και είμαστε λίγοι πολύ λίγοι...

*Ο Σταύρος Πατινιωτάκης είναι Ασφαλιστικός Σύμβουλος

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ

του Σταύρου Μ. Θεοδωράκη*


Επειδή μπορούμε να διαμορφώνουμε την επικαιρότητα αλλά δεν μπορούμε να ακυρώνουμε την πραγματικότητα ,ας μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις και εκτιμήσεις για αυτά που έρχονται.

Εάν εφαρμοστεί με συνέπεια και συνέχεια το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και ιδιωτικοποιήσεων που συμφωνήθηκε με το 3ο μνημόνιο.....

Εάν αξιοποιηθεί η δημόσια περιουσία και αποκλιμακωθεί το δημόσιο χρέος ...

Εάν αντιμετωπισθεί δραστικά το πρόβλημα των κόκκινων δανείων , επιχειρήσεων και νοικοκυριών...

Εάν ακυρωθούν σταδιακά οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων...

Εάν γίνουν μεταρρυθμίσεις που θα τονώσουν την εξωστρέφεια της Ελληνικής οικονομίας και θα διευρύνουν την εξαγωγική βάση της και τη συνολική παραγωγικότητά της ...

Εάν λοιπόν γίνουν όλα αυτά, τότε, κατά πως λέει η Τράπεζα της Ελλάδος, το 2018 το ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 3% και η ανεργία θα μειωθεί στο 21,4% !!!

Τόσο απλό...

Δεν είναι ανάγκη να είσαι πολιτικός επιστήμονας για να ξέρεις ότι χρειάζεται να αναλωθεί τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο για να επιτευχθούν όλα αυτά.

Δεν χρειάζεται να είσαι πολιτικός αναλυτής για να προβλέψεις αυτό που θα συμβεί εάν δεν επιτευχθούν όλα αυτά, θα μετρήσει και η επόμενη Κυβέρνηση το δικό της μνημόνιο

Ναι χρειάζεται να είσαι ΠΟΛΙΤΗΣ της Χώρας για να αντιληφθείς ότι δεν είναι λύση όλα αυτά που εμφανίζονται ως λύση.

Και τα ερωτήματα προκύπτουν αβίαστα.

Ποιος διαθέτει αυτό το πολιτικό κεφάλαιο ;

Πως μπορεί να σχηματιστεί το αναγκαίο πολιτικό κεφάλαιο;

Ποιος είναι ή πως θα υπάρξει ο αποφασισμένος να διαθέσει, να αναλώσει το πολιτικό του κεφάλαιο ;

Τα δύσκολα είναι μπροστά μας ... και μακάρι να σφάλλω.

*O Σταύρος Μ. Θεοδωράκης είναι Πολιτικός Μηχανικός  και μέλος του Ποταμιού Αμαρουσίου.

APOLOGY (greek word for "excuse")


Ζητούμε τη συμπάθειά σας, θέλοντας να απολογηθούμε για την απουσία νέων άρθρων τις τελευταίες μέρες.
Ήταν άλλη μια φορά που επαληθεύτηκε ο Νόμος του Murphy.
Όλο το σύστημα που φιλοξενεί και διαχειριζεται το παρόν blog έπαθε ό,τι οι πιθανότητες του δίνουν να πάθει.
Μετά από τις εντυπωσιακά άοκνες προσπάθειες της ευφυεστάτης και ικανοτάτης Συντακτικής επιτροπής, τα συστήματα λειτουργούν κανονικά και βρισκόμαστε στην θέση να δημοσιεύσουμε πάλι άρθρα, που ελπίζοουμε να είναι εξίσου ενδιαφέροντα για το επίπεδο των αναγνωστών που μας τιμούν.
Ευκαιρίας δοθείσης, σας παρουσιάζουμε τα μέλη που τρέχουν το παρόν blog, που είναι μία ιδέα και δημιουργία του ΘΑΝΟΥ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ.

1. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΡΑΝΤΟΥ, Συντονιστής. Πολιτικός επιστήμονας και οικονομολόγος
2. ΚΩΣΤΑΣ ΑΛΕΦΡΑΓΚΗΣ Ειδικός εκδόσεων.

Τα μέλη της επιτροπής είμαστε καθαρά ερασιτέχνες, με ό,τι καλό και ό,τι κακό συνεπάγεται
Πιστεύουμε στην χωρίς κραυγές, εναργή και ήρεμη παράθεση θέσεων και απόψεων, κάθε απόχρωσης και προσπαθούμε γι αυτό, εντος και εκτός του blog.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται προέρχονται από οιονδήποτε επιθυμεί να εκφραστεί και προφανώς δεν υφίστανται λογοκρισία, εφ όσον συμφωνούν με τα κριτήρια που αναφέρουμε στην δεξιά στήλη.
Ελπίζοντας να συνεχίσουμε να ικανοποιούμε τις δικές σας και δικές μας επιδιώξεις, σας ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη σας.

Η Συντακτική επιτροπή.

Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ,ΠΗΓΗ ΚΑΚΩΝ

Του Κώστα Ράπτη *

Ας αποδεχθούμε σαν δεδομένο ότι, δεν μπορείς να αναφέρεσαι σε έναν πλήθυσμό δισεκατομμυρίων δίνοντάς τους απόλυτα χαρακτηριστικά
Σε έναν τεράστιο πληθυσμό υπάρχουν και φανατικοί, που έχουν μάθει να ξεχωρίζουν μόνο το μαύρο από το άσπρο
Το μέγεθος και ο βαθμός του φανατισμού εξαρτάται από το επίπεδο παιδείας και μόρφωσης,εμείς οι χριστιανοί περάσαμε μεγάλες περιόδους φανατισμού με θρησκευτικούς πολέμους και κυνήγι μαγισσών
Ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός μας έδωσε τα εφόδια που ήταν απαραίτητα, για να αντικαταστήσουμε τον φανατισμό με τον ορθολογισμό και να οδηγηθούμε στον διαφωτισμό
Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμη φανατικοί,ας θυμηθούμε ότι ποτέ στην Ελλάδα δεν προβλήθηκε η ταινία,ο τελευταίος πειρασμός γιατί δεν το επέτρεψαν φανατισμένοι συμπατριώτες μας

Οι μουσουλμάνοι δεν είχαν την ίδια τύχη με εμας, να ενστερνισθούν τις αρχές και αξίες του διαφωτισμού,γιατί οι προσπάθειες που έγιναν σταμάτησαν στην άρνηση των μουλάδων
Στέκει όμως,από μόνο του,αυτό το επιχείρημα για να καταλάβουμε την συμπεριφορά των μουσουλμάνων ;,
κατά την γνώμη μου όχι,γιατί,
Δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα,γιατί μουσουλμάνοι που έτυχαν της ευρωπαϊκής παιδείας γεννήθηκαν και έζησαν σε ευρωπαϊκές χώρες στρέφονται εναντίον της
Εδω αναφύεται ένα θέμα που αφορά όλους μας, όπου κι αν βρισκόμαστε

Ας σκεφτεί ο καθένας από εμάς,χριστιανός ή μουσουλμάνος, αν έχει φίλους της αντίθετης θρησκείας,ή αν ευδοκίμησε ποτέ μία τέτοια προσέγγιση,που πιθανό να έχει γίνει
Η απάντηση θα είναι μάλλον αρνητική και δεν ευθύνεται κανένας από εμάς ή αυτούς,γιατί η προσέγγιση και συναντίληψη με ανθρώπους πολύ διαφορετικής κουλτούρας και τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς είναι από αδύνατη,έως ανέφικτη
Αν αυτό ισχύει και για ανθρώπους της ίδιας κουλτούρας,πόσο μάλλον διαφορετικής

Εκείνο λοιπόν που συμβαίνει σε ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετική κουλτούρα είναι ότι, όχι μόνο δεν ενσωματώνονται στην κοινωνία στην οποία ζούν,αλλά ούτε κάν την αποδέχονται σαν δική τους,απολαμβάνουν τις υλικές της απολαβές, αλλά δεν αποδέχονται τις αρχές και τις αξίες της
Για να το καταλάβουμε διαφορετικά,ζούν απομονωμένα μέσα στην ίδια τους την κοινωνία,αλλά,όμως
'Αν η κοινωνία δεν σε αποδέχεται ισότιμα,και αν εσύ ο ίδιος δεν έχεις την δυνατότητα να κερδίσεις και να αποκομίσεις από τα οφέλη που η κοινωνία σου προσφέρει,,τότε,
Σκεφτείτε πόσο εύκολο είναι να ρίξεις την ευθύνη στην κοινωνία και να στραφείς εναντίον της, υποστηρίζοντας την ανωτερότητα της δικής σου διαφορετικότητας,που νομίζεις ότι,σε εξυψώνει απέναντί τους
Το αντίθετο ακριβώς παράδειγμα αποτελεί ο μουσουλμάνος δήμαρχος του Λονδίνου,πλήρως ενσωματωμένος στις δυτικές αξίες


Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει στους έλληνες που ζούν στο εξωτερικό,ζούν ανάμεσα στην δουλειά,το ελληνικό καφενείο και την οικογένεια,πολλοί από αυτούς ζούν χρόνια και συναταξιοδοτούνται,χωρίς να έχουν μάθει με σωστό τρόπο ούτε την γλώσσα της χώρας που ζούν
Για ποιά συμμετοχή λοιπόν σε αρχες και αξίες μπορεί να μιλάμε στις χώρες που ζούν ; γι' αυτό...
'Οσοι προσδοκούν ότι η ψήφος των ελλήνων του εξωτερικού θα έχει τον ορθολογικό και προοδευτικό χαρακτήρα των χωρών που ζούν πλανώνται.


*Ο Κώστας Ράπτης είναι Κοινωνιολόγος και Οικονομολόγος

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

Είναι η … η αιτία, ηλίθιε, ή γιατί δεν φταίει η ασπιρίνη!

Του Γεωργίου Ροδόπουλου*


Ακόμη και σήμερα, εν έτει 2017, αν και με μειούμενη τάση γίνεται προσπάθεια να πεισθεί ο κόσμος ότι το δίλημμα είναι μνημόνιο - αντιμνημόνιο. Ότι δηλαδή η ελληνική κρίση θα πρέπει να αντιμετωπισθεί μέσα από τη σκοπιά που (δήθεν) μας κατατρέχει, που μάς εξαντλεί, μάς ευτελίζει και μάς καταρακώνει, της επιβολής έξωθεν των τρισκατάρατων μνημονίων! Αυτό το δίπολο άφησαν να διαχέεται στη δημόσια ζωή και διάλογο από την αρχή της υπαγωγής της Χώρας σε «πρόγραμμα» τεχνηέντως όλες οι πολιτικές της δυνάμεις. Τυχαίο, ή είναι απόρροια δουλεμένης πολιτικοοικονομικής ανάλυσης ? Θυμούμαι, όταν προ λίγων ετών μία «δυστυχής» διαδηλώτρια με πάθος δήλωνε στον φακό της τηλεόρασης, « θέλουμε τη χώρα που είχαμε κάποτε». Δεν μας είπε, ποια χώρα ! Δεν ξεχνάμε βέβαια τα «Ζάππεια» 1 & 2 ούτε τις γελοιότητες του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι θα σχίσει τα μνημόνια με ένα νόμο, ένα άρθρο! Τόσο απλά όλα αυτά θυμίζουν τον πρακτικό του χωριού που «αποφαίνεται» με ύφος Προέδρου της Ακαδημίας, να πετάξεις τα φάρμακα που σού’γραψε ο γιατρός για να βρεις την … υγειά σου !!!

 Όμως πολύ λίγοι αναρωτήθηκαν και κατέδειξαν στην ελληνική κοινωνία, τί είναι αυτό που κάνει απαραίτητο το να έχουμε πλέον και εφαρμόσουμε με συνέπεια τα μνημόνια.
Τι συνέβαινε πριν το 2009?
΄Εχουμε κατανοήσει ότι αποδεχτήκαμε και βολευτήκαμε με:
  • Το κομματικό/πελατειακό κράτος,
  • Την αναξιοκρατία,
  • Τον νεποτισμό,
  • Την σπατάλη του δημόσιου χρήματος,
  • Την ζωή μας με δανεικά,
  • Την συνειδητή υποβάθμιση των δημοκρατικών θεσμών, των ανεξάρτητων αρχών, της δικαιοσύνης,
  • Την ανυπαρξία της Δημόσιας Διοίκησης,
  • Τον παρασιτισμό των «ημετέρων»,
  • Τον αλόγιστο διορισμό στο Δημόσιο και μάλιστα τη διετία 2007-2009,
  • Την φοροδιαφυγή που την έχουμε αναγάγει σε εθνικό σπορ,
  • Την αντίδραση σε κάθε τι που είχε το σπέρμα της νεωτερικότητας και εκσυγρονισμού και της αναγκαίας προσαρμογής εν όψει της διαβλεπόμενης καταστροφής (πχ ασφαλιστικό),
  • Την υποβάθμιση της παιδείας και τον ευτελισμό της με την επικράτηση εκεί των κομματικών εγκάθετων,
  • Τον συνδικαλισμό για ίδιο όφελος,
  • Την έλλειψη παραγωγικότητας και σχεδιασμού,
  • Τους υπέρογκους μισθούς και συντάξεις.

Όλα τα παραπάνω ενδεικτικά, είναι αυτά που διογκούμενα έσπασαν τη «φούσκα», πού μας πτώχευσαν, πού μας καλούν τώρα στο «Ταμείο», ενώ εμείς διαμαρτυρόμαστε για ή στους «κακούς εταίρους» μας! Διαμαρτυρόμαστε ότι μας ενοχλεί το «φάρμακο»!
Το κομματικό κατεστημένο (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΣΑΝΕΛ) αποφεύγει να αναφερθεί στα αίτια αυτά, γιατί αυτό τα δημιούργησε, τα εξέθρεψε, επωφελήθηκε και ευνοήθηκε, μάλιστα αναπολεί να επιστρέψει σ’αυτή την κατάσταση! Ακόμη και «νέες» δήθεν δυνάμεις που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια για να σώσουν την Χώρα σιωπούν σχετικά και καταπιάνονται με οργανωτικά των υπό ίδρυση κομμάτων ή με τον τρόπο των συνενώσεων. Για την «ταμπακιέρα», τίποτε!
Η πολιτική δύναμη που θα καταδείξει την αιτία της κρίσης και πώς τα «καρκινώματα» αυτά θα ξεριζωθούν μιά για πάντα, ώστε η Χώρα να γίνει κανονικό ευρωπαϊκό κράτος επί τέλους, είναι αυτή που χρειάζεται ο Τόπος.
 Όλα τα άλλα είναι «χρυσωμένο χάπι» για να διαιωνίζεται η κατάσταση της ευτέλειας και της παρακμής και τελικώς της εξάρτησης.

ΥΓ Όλα τα ευρωπαϊκά κράτη τα οποία καλούμαστε να προσεγγίσουμε έχουν μνημόνια! Μόνο που αυτά τα εφαρμόζουν από μόνα τους χωρίς να απευθύνονται σε άλλους «σωτήρες». Αυτό σημαίνει ότι από δω και πέρα, δεν γίνεται αλλιώς, θα έχουμε «μνημόνια»…

*O Δρ. Γεώργιος Α. Ροδόπουλος είναι δικηγόρος,
Μέλος της ΤΟ Αμαρουσίου-Πεύκης…. ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΦΙΛΕ ;




                          του Σταύρου Μ. Θεοδωράκη*

 Πρώτα ας βρούμε το νόημα των λέξεων Φίλε.
Όχι! δεν είναι προφανές, στη Χώρα πια τίποτα δεν είναι προφανές.
Το ξανά ‘παμε πρέπει να τα κάνουμε όλα από την αρχή.

Από το λεξικό της Ελληνικής γλώσσας λοιπόν Φίλε:

Στοιχίζω:      έχω ορισμένη χρηματική αξία και τιμή, προκαλώ υψηλή οικονομική επιβάρυνση.
μεταφορικώς: προκαλώ ψυχικό βάρος, έχω ως συνέπεια.

Κοστίζω:       έχω (συγκεκριμένη) τιμή
μεταφορικώς: έχω δυσβάσταχτο τίμημα.

Πόσο:                    σε ποιο βαθμό, σε ποια ποσότητα, σε ποιο μέγεθος, σε ποιόν βαθμό, σε πόσο χρόνο.

Ανάπτυξη:   η αύξηση σε ποσότητα και ποιότητα, η πορεία προς την ωρίμανση, η πρόοδος, η βελτίωση των οικονομικών δεικτών μίας χώρας.

Τώρα ας αναρωτηθούμε Φίλε

  • Πόσο κοστίζει ο σεβασμός:
-          του μαθητή στο δάσκαλο ?
-          του πολίτη στους θεσμούς ?
-          των κρατικών δομών στον πολίτη ?
-          των δικαιωμάτων των άλλων ?

  • Πόσο κοστίζει η τήρηση των κανόνων:
-          οδικής κυκλοφορίας ?
-          για τη χρήση των λεωφορειόδρομων ?
-          της απαγόρευσης του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους ?

  • Πόσο κοστίζει:
-          να μη κάνεις αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν ?
-          να μη συμπεριφέρεσαι όπως δεν θέλεις να συμπεριφέρονται ?
-          να χαμογελάς στην πρωινή συνάντηση με τον γείτονα ?
-          να λες καλημέρα στον άνθρωπο πίσω από τον γκισέ ?
-          να λες καλημέρα στον άνθρωπο μπροστά από τον γκισέ ?

  • Πόσο κοστίζει:
-          η καθαριότητα της σχολικής αίθουσας ?
-          η ησυχία στον διάδρομο του νοσοκομείου ?
-          η προστασία του δημόσιου χώρου ?

  • Πόσο κοστίζει η καταπολέμηση:
-          του πελατειακού κράτους ?
-          της αυθαίρετης δόμησης ?
-          της αδήλωτης και ανασφάλιστης εργασίας ?



  • Πόσο κοστίζει να γνωρίζεις:
-          τι είναι σύνταγμα ?
-          τι είναι νόμος ?
-          τι είναι αντιπροσωπευτική δημοκρατία ?
-          τι είναι ΑΕΠ ?

  • Πόσο σου στοιχίζει να είσαι, να συμπεριφέρεσαι, να διεκδικείς, να προστατεύεις, να απαιτείς, να αγωνίζεσαι, να σκέφτεσαι, να ενεργείς…………………. να βιώνεις ως Πολίτης Φίλε?

Τόσο κοστίζει η ανάπτυξη Φίλε ….. τόσο λίγο….. τόσο πολύ……..

*O Σταύρος Μ. Θεοδωράκης είναι μέλος του Ποταμιού



Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Του Δημήτρη Σαράντου*


         Πρόσφατη μελέτη έδειξε την διαφορά στην εξωτερική εμφάνιση μεταξύ των ψηφοφόρων της Δεξιάς και των ψηφοφόρων της Αριστεράς, αποφαινόμενο ότι οι Δεξίοί είναι στην πλειονότητα πιό προσεγμένοι στην εμφάνισή τους. Βέβαια δεν χρειάζεται να στηριχτούμε στην έρευνα για να διαπιστώσουμε αυτό που βλέπουμε τριγύρω μας.
         

Το ερώτημα είναι άν η Αισθητική περιορίζεται στον τρόπο που ντυνόμαστε ή περιποιπούμαστε τον εαυτό μας ή αποτελεί κάτι άλλο. Να πούμε λοιπόν ότι η Αισθητική αποτελεί κλάδο της Φιλοσοφίας, και μάλιστα, αν και ασχολήθηκαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι μαζί της, Σωκράτης, Πλάτων, Πλωτίνος, κ.ά. είναι σχετικά νέος. Στα μέσα του 18ου αι. ο Α. Baumgarten κυκλοφόρησε βιβλίο  με τίτλο «Aesthetica» . Εδω  η αισθητική αποτελεί  μια «κατώτερη Λογική», δηλαδή τη γνώση μέσω των αισθήσεων, σ' αντιπαράθεση με την «ανώτερη Λογική», την έλλογη γνώση μέσω των εννοιών, και μόνο ένα απλό μέρος της ήταν η «θεωρία των ωραίων τεχνών».  O Hegel ασχολείται μαζί της .Το «ωραίο» είναι η «αισθητή έκφανση της Ιδέας» υποστηρίζει.
 Συνεπώς αισθητική θα μπορούσαμε να πούμε είναι ο τρόπος της εξωτερίκευσης το εσωτερικού κόσμου, αλλά και ο τρόπος που θα προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε με τους άλλους ανθρώπους.
         Επανερχόμενοι στο θέμα μας, διακρίνουμε μία αίσθηση της αισθητικής στην Αριστερά, που ξεχωρίζει σαφώς και φτάνει σε σημείο να αποτελεί μέρος του ορισμού και των χαρακτηριστικών της. Το αμπέχωνο, για τους μεγαλύτερους από εμάς, η ατημέλητη εμφάνιση, ο τρόπος χειρισμού της γλωσσας, η τακτική χρησιμοποίηση συνθημάτων στον λόγο της, είναι μερικές εκφάνσεις της αισθητικής.
         Ας έρθουμε στα επικοινωνιακά χαρακτηριστικά της Αριστεράς.
1.Η Αριστερά είναι χώρος ανατροπής του καθεστώτος.
2.Η Αριστερά είναι επαναστατική.
3.Η Αριστερά απευθύνετο στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και στους διανοούμενους. Στη σύγχρονη εποχή απευθύνεται στην γενική και αρκετά αόριστη έννοια του «Λαού».
4.Η Αριστερά πάντα αναφέρεται στο σύνολο, και οχι στο άτομο.
                                                         
Με βάση τα πιο πάνω θα μπορούσαμε να επιχειρήσουμε μία ερμηνεία για το πώς αυτά εξωτερικεύονται μέσω της αισθητικής.
         Εφ όσον μιλάμε για ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης, θα πρέπει να ΔΙΑΦΕΡΟΥΜΕ από αυτούς. Έτσι λοιπόν τίθεται η ανάγκη αλλαγής της αισθητικής μας, αφού αυτή είναι η πρώτη εντύπωση και κατά συνέπεια η πρώτη προσέγγιση με την κοινωνική ομάδα-στόχο. Λόγω της επαναστατικότητας, που σημαίνει πολεμο, πρέπει η ενδυμασία, κυρίως της ηγεσίας, να παραπέμπει σε στρατιωτική στολή. Η γενικότερη ενδυμασία πρέπει να είναι παρόμοια με αυτή των εργατών και του φτωχού λαου, ώστε να δημιουργείται οικειότητα και  ταύτιση. Η λύση λοιπόν του τζην, κατ’ εξοχήν ενδυματός του εργάτη, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του, φαντάζει πλέον η φυσιολογική επιλογή. Αν προσθέσουμε και το αμπέχωνο αργότερα, στρατιωτικό ένδυμα αρχικά, έχουμε αμέσως δύο σύμβολα ( εργάτική τάξη και στράτευση ).
         Η λεκτική επικοινωνία είναι το δεύτερο σημείο προσέγγισης. Πρέπει να μιλήσουμε σε ένα κοινο που, τουλάχιστον καποτε είχε χαμηλό μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο. Δηλαδή με τρόπο απλό, κατανοητό, και κυρίως σύντομο. Ο ορισμός του συνθήματος! Το σύνθημα είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της αριστερής εκφοράς του λόγου, γραπτού ή προφορικού. Η Ελληνική δε εκδοχή της Αριστερής εκφοράς του λόγου είναι ενδεικτικότατη με την υιοθέτηση μίας ακραίας, και σε περιπτώσεις αυθαίρετης, Δημοτικής γλώσσας.
        
Όσον αφορά την εικαστική επικοινωνία, και εδώ επίσης κυρίαρχουν ή απλότητα, η αμεσότητα του μηνύματος, αλλά πολύ περισσότερο ο εντυπωσιασμός. Βλέπουμε την κατά κόρον χρησιμοποίηση της αφίσας, κυρίως σε τράστιες διαστάσεις, ωστε να φαίνεται το μήνυμα επιβλητικό λόγω μεγέθους, και με επικά θέματα, συνήθως ο εργάτης μαζί, πάντα, με τον Αρχηγό να προχωρούν προς τη Νίκη. Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται είναι συγκεκριμένες, λιγοστές και επαναλαμβάνονται συχνότατα, ώστε να γίνουν οικείες και να διαμορφώσουν την ψυχοσύνθεση των θεατών-ακροατών. Μεγάλοι ζωγράφοι-εικαστικοί, κυρίως Σοβιετικοί, επιστρατεύτηκαν στην υπηρεσία της αφίσας.
         Άφησα για το τέλος ένα τομέα της αισθητικής, που τα τελευταία χρόνια έχει προκαλέσει συζητήσεις και σε αρκετές περιπτώσεις δεινά. Ξεκινάμε λοιπον με την παραδοχή ότι η Αριστερά θέλει να ανατρέψει την άρχουσα τάξη. Τι σημαίνει αυτό; Αυτοί και εμείς... δυισμός, βασικό συστατικό του ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ. Μαζί με την απλοποίηση δένει ενας λαϊκισμός, όχι απαραίτητα αρνητικός, που χρησιμοποιείται σαν βάση εκφρασης των αιτημάτων και σαν αντιπαράθεση απένταντι στον αντίπαλο.
         Προσπάθησα με τα πιό πάνω να δώσω μία αδρή περιγραφή των αιτίων της διαφορετικής αισθητικής της Αριστεράς, προσπαθώντας επίσης να μην εκφέρω ή εκμαιεύσω θετικά ή αρνητικά σχόλια για τη φύση του φαινομένου ή για την ίδια την Αριστερά. 
         Ελπίζω να βοήθησα.


*Ο Δημήτρης  Σαράντου είναι πολιτικός επιστήμων και οικονομολόγος

Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ

Του Νίκου Κουτρέτση*

Πριν από κάποιο καιρό, στα καλά καθούμενα και εν μέσω πολιτικής (!) συζήτησης σε ποταμίσια παρέα, ο φίλος Θάνος Αθανασόπουλος μας πέταξε (και μας σιδέρωσε) μια αναφορά στο φιλμ «Αλδεβαράν» του Ανδρέα Θωμόπουλου. Ομολογώ ότι δεν το είχα πάρει χαμπάρι, ούτε στον καιρό του, ούτε αργότερα. Ψάχνοντας, έμαθα ότι το φιλμ θεωρείται σαν ένα από τα σημαντικότερα έργα της Ροκ Αναζωπύρωσης. Με τον όρο «Ροκ Αναζωπύρωση» εννοούμε την επανεμφάνιση του ροκ μετά την πτώση της χούντας, και ύστερα από τη διετία του ανταρτορόκ (1974-76) όπου η ψυχεδελική έκφραση «πάγωσε» και κυριάρχησε η στρατευμένη τέχνη. Χρονικά η Ροκ Αναζωπύρωση τοποθετείται στα χρόνια 1976-1980.
Το Αλδεβαράν είναι μια φανταστική πόλη όπου ζουν μαζί ο (υπερλεξιστής) ποιητής Δημήτρης, η πόρνη Μαγδαληνή και ο ροκάς μουσικός Κρις. Οι δύο άνδρες δίνουν κάθε βράδυ αυτοσχέδιες παραστάσεις σ' ένα καφενείο, μέχρι την ημέρα που ο Δημήτρης μαθαίνει από τους γιατρούς ότι πάσχει από καρκίνο και του απομένουν μόλις δυο μήνες ζωής. Αυτούς τους δύο μήνες αφηγείται η ταινία, καθώς ο Δημήτρης περιπλανιέται σε μια βρώμικη και άσχημη πόλη η οποία πεθαίνει κι αυτή μαζί του.
Ένα ποίημα του Δημήτρη επανέρχεται συνέχεια συνοδεύοντάς τον στην περιπλάνησή του:

Δεν θέλω να ψοφήσω

προτού γνωρίσω τους μαύρους σκύλους του Μεξικού

που κοιμούνται χωρίς να ονειρεύονται

προτού γνωρίσω τους πίθηκους

με τους γυμνούς κώλους

προτού να έχω μάθει τι κρύβει πίσω του το φεγγάρι

(μπορεί να κρύβει ένα σπαθί!)

Δεν θέλω να ψοφήσω

προτού να έχω δοκιμάσει να φορέσω

ένα φουστάνι πάνω στους μεγάλους δρόμους ...

(κάποιοι από τους επόμενους στίχους είναι ακατάλληλοι για 

το σεμνό τούτο blog).


Γενικά δηλώνω ότι οι κινηματογραφικές μου προτιμήσεις στρέφονται γύρω από το film noir και τις παραλλαγές του, αλλά δεν είμαι και κανένας δογματικός. Όσοι ψαγμένοι, απολαύστε το στην παρακάτω διεύθυνση :


*Ο Νίκος Κουτρέτσης είναι μέλος του Ποταμιού Αμαρουσίου