Του Σταύρου Πατινιωτάκη*
Οταν μεγαλώνει κανείς όλο και συχνότερα επιστρέφει στο παρελθόν. Προσπαθεί να γυρίσει πίσω τον χρόνο. Το καλοκαίρι του 1971 λοιπόν άφησα το χωριό και το επαρχιακό Λύκειο για την Πρωτεύουσα των ευκαιριών και την καλύτερη προετοιμασία μου στις τότε Πανελλήνιες. Στόχος η Νομική Αθηνών. Δέν τα κατάφερα ποτέ . Μόνο με δύο 19 άρια σε Ιστορία και Έκθεση, σκέτη μετάφραση στα Αρχαία και σχεδόν λευκή κόλλα στα Λατινικά δεν πήγαινες πουθενά. Όλα αυτά χωρίς να διαβάσω ποτέ, δεν μπορούσα να το κάνω. Στην έκθεση είχα ταλέντο και στην Ιστορία απο μνήμης γιατί την αγαπούσα. Έζησα και συμμετείχα στίς ανησυχίες της γενιάς μου. Έκανα και ολιγοήμερες διακοπές στην Ασφάλεια μετά την σύλληψη μου στο μνημόσυνο του Παπανδρέου 4/11/1973. Μετά Πολυτεχνείο μεταπολίτευση κτλ. Ούτε έχω καταλάβει ακόμα πως και γιατί βρέθηκα ''συνοδοιπόρος'' του ΚΚΕ χωρίς να ενταχθώ ποτέ σε κομματικό μηχανισμό. Η σταδιακή μετάβαση στην Αστική Φιλελεύθερη Δημοκρατία γνωστή στους φίλους μου. Φαντάρος το '75 γνώρισα ολη την Ελληνική συνοριογραμμή. Απολυτήριο αρχές '78 απο την ακριτική Κόνιτσα. Μαζί με το απολυτήριο πήρα μαζί μου και την σύντροφο της ζωής μου. Κατεβήκαμε στην Αθήνα και ξεκινήσαμε την ζωή μας έτσι χωρίς πρόγραμμα. Δύο παιδιά απανωτά, παιδιά και εμείς μεγαλώσαμε μαζί. Ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα. Όρεξη για δουλειά να είχες εκείνα τα χρόνια. Και ζημιές ήρθαν και καταστροφές αλλά και καλοκαίρια. Με δυό και τρείς δουλειές ταυτόχρονα όλα διορθώνονται. Ολόκληρος πρόλογος για να μπω στο θέμα. Θυμάμαι το φοιτητικό κίνημα της εποχής, θυμάμαι την ασθενή αντίσταση των Αστών Πολιτικών (πλην εξαιρέσεων) θυμάμαι τους συνεχείς αγώνες για περισσότερη Δημοκρατία και θλίβομαι για το Σήμερα. Τότε αγώνας μόνο για Περισσότερη Δημοκρατία και Καλύτερη Παιδεία. Για το παντεσπάνι δηλαδή. Σήμερα ξανά υπάρχει έλλειμμα Δημοκρατίας και ελευθερίας του λόγου (τηρουμένων των αναλογιών) υπάρχει όμως κάτι που δεν υπήρχε τότε. Η φτωχοποίηση του μεγαλύτερου ποσοστού του πληθυσμού, η καθολική ανεργία των νέων,η μετανάστευση σε ποσοστά μεγαλύτερα της δεκαετίας '50,ο εκφυλισμός και εκχυδαϊσμός της πολιτικής. Αν λοιπόν είμαστε όλοι στούς δρόμους κάποτε μόνο για περισσότερη και ποιοτικότερη Δημοκρατία, σήμερα τι θα έπρεπε να κάνουμε ? Αλλά ξέχασα οι επαναστάτες του τότε γίνανε εξουσία και οι Αστοί (πρώην πια) ''μη μου τους κύκλους τάραττε''. Έχουμε πολλά περισσότερα να διεκδικήσουμε σήμερα, μην καταθέτουμε τα όπλα πρέπει να πάρουμε την ζωή μας πίσω. Κάποια σημαντικά πληκτρολόγια που σίγησαν ας το ξανασκεφτούν δεν περισσεύει κανείς γιατί και είμαστε λίγοι πολύ λίγοι...
*Ο Σταύρος Πατινιωτάκης είναι Ασφαλιστικός Σύμβουλος
Οταν μεγαλώνει κανείς όλο και συχνότερα επιστρέφει στο παρελθόν. Προσπαθεί να γυρίσει πίσω τον χρόνο. Το καλοκαίρι του 1971 λοιπόν άφησα το χωριό και το επαρχιακό Λύκειο για την Πρωτεύουσα των ευκαιριών και την καλύτερη προετοιμασία μου στις τότε Πανελλήνιες. Στόχος η Νομική Αθηνών. Δέν τα κατάφερα ποτέ . Μόνο με δύο 19 άρια σε Ιστορία και Έκθεση, σκέτη μετάφραση στα Αρχαία και σχεδόν λευκή κόλλα στα Λατινικά δεν πήγαινες πουθενά. Όλα αυτά χωρίς να διαβάσω ποτέ, δεν μπορούσα να το κάνω. Στην έκθεση είχα ταλέντο και στην Ιστορία απο μνήμης γιατί την αγαπούσα. Έζησα και συμμετείχα στίς ανησυχίες της γενιάς μου. Έκανα και ολιγοήμερες διακοπές στην Ασφάλεια μετά την σύλληψη μου στο μνημόσυνο του Παπανδρέου 4/11/1973. Μετά Πολυτεχνείο μεταπολίτευση κτλ. Ούτε έχω καταλάβει ακόμα πως και γιατί βρέθηκα ''συνοδοιπόρος'' του ΚΚΕ χωρίς να ενταχθώ ποτέ σε κομματικό μηχανισμό. Η σταδιακή μετάβαση στην Αστική Φιλελεύθερη Δημοκρατία γνωστή στους φίλους μου. Φαντάρος το '75 γνώρισα ολη την Ελληνική συνοριογραμμή. Απολυτήριο αρχές '78 απο την ακριτική Κόνιτσα. Μαζί με το απολυτήριο πήρα μαζί μου και την σύντροφο της ζωής μου. Κατεβήκαμε στην Αθήνα και ξεκινήσαμε την ζωή μας έτσι χωρίς πρόγραμμα. Δύο παιδιά απανωτά, παιδιά και εμείς μεγαλώσαμε μαζί. Ποτέ δεν μας έλειψε τίποτα. Όρεξη για δουλειά να είχες εκείνα τα χρόνια. Και ζημιές ήρθαν και καταστροφές αλλά και καλοκαίρια. Με δυό και τρείς δουλειές ταυτόχρονα όλα διορθώνονται. Ολόκληρος πρόλογος για να μπω στο θέμα. Θυμάμαι το φοιτητικό κίνημα της εποχής, θυμάμαι την ασθενή αντίσταση των Αστών Πολιτικών (πλην εξαιρέσεων) θυμάμαι τους συνεχείς αγώνες για περισσότερη Δημοκρατία και θλίβομαι για το Σήμερα. Τότε αγώνας μόνο για Περισσότερη Δημοκρατία και Καλύτερη Παιδεία. Για το παντεσπάνι δηλαδή. Σήμερα ξανά υπάρχει έλλειμμα Δημοκρατίας και ελευθερίας του λόγου (τηρουμένων των αναλογιών) υπάρχει όμως κάτι που δεν υπήρχε τότε. Η φτωχοποίηση του μεγαλύτερου ποσοστού του πληθυσμού, η καθολική ανεργία των νέων,η μετανάστευση σε ποσοστά μεγαλύτερα της δεκαετίας '50,ο εκφυλισμός και εκχυδαϊσμός της πολιτικής. Αν λοιπόν είμαστε όλοι στούς δρόμους κάποτε μόνο για περισσότερη και ποιοτικότερη Δημοκρατία, σήμερα τι θα έπρεπε να κάνουμε ? Αλλά ξέχασα οι επαναστάτες του τότε γίνανε εξουσία και οι Αστοί (πρώην πια) ''μη μου τους κύκλους τάραττε''. Έχουμε πολλά περισσότερα να διεκδικήσουμε σήμερα, μην καταθέτουμε τα όπλα πρέπει να πάρουμε την ζωή μας πίσω. Κάποια σημαντικά πληκτρολόγια που σίγησαν ας το ξανασκεφτούν δεν περισσεύει κανείς γιατί και είμαστε λίγοι πολύ λίγοι...
*Ο Σταύρος Πατινιωτάκης είναι Ασφαλιστικός Σύμβουλος