Ο Αλέξης Ζορμπάς του Καζαντζάκη, ιδίως όταν πήρε σάρκα και
οστά με την ερμηνεία του Αντονι Κουίν, προκάλεσε μια διεθνή έκρηξη γοητείας του
προσώπου μιας Ελλάδας
#δεν_πάνε_να_καούν_όλα_γύρω μου -#εγώ_χορεύω_συρτάκι_σαν_τις_βαβαυροί_
χωροφυλάκοι. Αυτό κυρίως στον δυτικό κόσμο, που έψαχνε για άλλοθι σε ψήγματα
κριτικής στην υλιστική του ευδαιμονία, γιατί ο ανατολικός και ο τρίτος κόσμος
τραβούσαν τα δικά τους ζόρια.
Εκτοτε, κάτι με την είσοδο στην ΕΟΚ, κάτι με το Ευρώ, κάτι
με τους Ολυμπιακούς κι άλλα τέτοια φλωρίστικα, η εικόνα αυτή της Ελλάδας είχε
αρχίσει να ξεχνιέται, πήρε όμως το φιλί της ζωής από την πεντάμηνη και βάλε
τροχιά στο πολιτικό στερέωμα του διάττοντα αστέρα που άκουγε στο όνομα Γιάνης
Βαρουφάκης.
Εκτοτε, κάτι με την είσοδο στην ΕΟΚ, κάτι με το Ευρώ, κάτι
με τους Ολυμπιακούς κι άλλα τέτοια φλωρίστικα, η εικόνα αυτή της Ελλάδας είχε
αρχίσει να ξεχνιέται, πήρε όμως το φιλί της ζωής από την πεντάμηνη και βάλε
τροχιά στο πολιτικό στερέωμα του διάττοντα αστέρα που άκουγε στο όνομα Γιάνης
Βαρουφάκης.
Όχι στην ίδια έκταση βέβαια. Είχε προηγηθεί το σοκ από την
εικόνα των Ελλήνων «να τρέχωσι τον κόσμον, με εξαπλωμένην χείρα,
ψωμοζητούντες», κι ακόμα ο διεθνής εκνευρισμός
από τα greek statistics
ήταν μεγάλος. Ο άνθρωπος όμως έκανε ό,τι μπορούσε, υψώνοντας σε κάθε ευκαιρία
το μεσαίο του δάχτυλο προς αυτούς από τους οποίους περιμέναμε βοήθεια. Και –
προς τιμήν του φυσικά – το υπουργικό αξίωμα, καθ’ όλο το διάστημα που η Ελλάδα
παράδερνε στον διχασμό και την αλλοφροσύνη, δεν αλλοτρίωσε το asset αυτό ώστε να συνέλθει και να
σοβαρευτεί λίγο. Είναι άλλωστε και βασική αρχή του marketing: άμα έχεις επενδύσει τόσα πολλά σ’ ένα προφίλ,
δεν το αλλάζεις για ψύλλου πήδημα έτσι αβασάνιστα.
Πώς έγινε και τον θυμήθηκα ; Διάβαζα ένα άρθρο στο Figaro, όπου ο Yanis Varoufakis πια, αφού εξαίρει – μια στο καρφί
και μια στο πέταλο – την στάση του Μακρόν απέναντι στην Ελλάδα κατά την περίοδο
της υπουργικής του θητείας, τον προειδοποιεί ότι θα τον βρεί απέναντί του στην
πολιτική της «απορρύθμισης και λιτότητας» που εξήγγειλε. Κάτι που προφανώς
έβαλε σε βαθιά ανησυχία τον νεαρό Γάλλο πρόεδρο, μην αφήνοντάς τον να χαρεί
λίγο, σαν άνθρωπος κι αυτός, την εκλογική του επιτυχία. Για τους γαλλόφωνους
παραθέτω και τον σχετικό σύνδεσμο :
Έτσι γίνονται τα πράγματα. Εξασφαλίστε κι εσείς για πάρτη
σας, αν μπορείτε, ένα αφιέρωμα στο Figaro ή στο Paris Match, μπανάλ τύποι !
(* Ο Νίκος Κουτρέτσης είναι μέλος του Ποταμιού. Οι απόψεις
που εκφράζει εδώ είναι προσωπικές)