Του Νίκου Κουτρέτση*
Πριν
από κάποιο καιρό, στα καλά καθούμενα
και εν μέσω πολιτικής (!) συζήτησης σε
ποταμίσια παρέα, ο φίλος Θάνος Αθανασόπουλος
μας πέταξε (και μας σιδέρωσε) μια αναφορά
στο φιλμ «Αλδεβαράν» του Ανδρέα
Θωμόπουλου. Ομολογώ ότι δεν το είχα
πάρει χαμπάρι, ούτε στον καιρό του, ούτε
αργότερα. Ψάχνοντας, έμαθα ότι το φιλμ
θεωρείται σαν ένα από τα σημαντικότερα
έργα της Ροκ Αναζωπύρωσης. Με τον όρο
«Ροκ Αναζωπύρωση» εννοούμε την
επανεμφάνιση του ροκ μετά την πτώση της
χούντας, και ύστερα από τη διετία του
ανταρτορόκ (1974-76) όπου η ψυχεδελική
έκφραση «πάγωσε» και κυριάρχησε η
στρατευμένη τέχνη. Χρονικά η Ροκ
Αναζωπύρωση τοποθετείται στα χρόνια
1976-1980.
Το
Αλδεβαράν είναι μια φανταστική πόλη
όπου ζουν μαζί ο (υπερλεξιστής) ποιητής
Δημήτρης, η πόρνη Μαγδαληνή και ο ροκάς
μουσικός Κρις. Οι δύο άνδρες δίνουν κάθε
βράδυ αυτοσχέδιες παραστάσεις σ' ένα
καφενείο, μέχρι την ημέρα που ο Δημήτρης
μαθαίνει από τους γιατρούς ότι πάσχει
από καρκίνο και του απομένουν μόλις δυο
μήνες ζωής. Αυτούς τους δύο μήνες
αφηγείται η ταινία, καθώς ο Δημήτρης
περιπλανιέται σε μια βρώμικη και άσχημη
πόλη η οποία πεθαίνει κι αυτή μαζί του.
Ένα
ποίημα του Δημήτρη επανέρχεται συνέχεια
συνοδεύοντάς τον στην περιπλάνησή του:
Δεν
θέλω να ψοφήσω
προτού
γνωρίσω τους μαύρους σκύλους του Μεξικού
που
κοιμούνται χωρίς να ονειρεύονται
προτού
γνωρίσω τους πίθηκους
με
τους γυμνούς κώλους
προτού
να έχω μάθει τι κρύβει πίσω του το φεγγάρι
(μπορεί
να κρύβει ένα σπαθί!)
Δεν
θέλω να ψοφήσω
προτού
να έχω δοκιμάσει να φορέσω
ένα
φουστάνι πάνω στους μεγάλους δρόμους
...
(κάποιοι
από τους επόμενους στίχους είναι
ακατάλληλοι για
το σεμνό τούτο blog).
Γενικά
δηλώνω ότι οι κινηματογραφικές μου
προτιμήσεις στρέφονται γύρω από το film
noir και τις παραλλαγές του, αλλά δεν είμαι
και κανένας δογματικός. Όσοι ψαγμένοι,
απολαύστε το στην παρακάτω διεύθυνση
:
*Ο Νίκος Κουτρέτσης είναι μέλος του Ποταμιού Αμαρουσίου