Του Κώστα Ράπτη
'Ενα βασικό στοιχείο που εντοπίζεται σαν έλλειψη κοινωνικής συνείδησης και ως εκ τούτου κοινωνικής ευθύνης,είναι ότι αυτή η έλλειψη είναι διαγενεακή εμφανίζεται δηλαδή όχι μόνο μεταξύ μεγάλων στην ηλικία ατόμων,αλλά είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένη μεταξύ νέων ανθρώπων Αυτό σημαίνει έλλειψη σωστής διαπεδαγώγησης από το σπίτι,την ζωή και το εκπαιδευτικό σύστημα
Η νοοτροπία της αδιαφορίας για το αύριο,τι είδους κοινωνία δημιουργούμε,τι θα βρούμε μπροστά μας εμείς και τα παιδιά μας,αυτή η έλλειψη στοιχειώδους προγραμματισμού, Ο περιορισμός του ενδιαφέροντος μας,χρονικά σε εύκαιρες λύσεις (αρπαχτές),εχει να κάνει με την νοοτροπία που μας έχει εμφυσήσει η αντίληψη ότι η ζωή αυτή,είναι επίσης προσωρινή,δίνοντας έμφαση στην πνευματική προετοιμασία για την επόμενη ζωή,αυτό ας σημειωθεί, σε αντίθεση με ότι πρεσβεύει ο προτεσταντισμός,για την δημιουργική ύπαρξη και λειτουργία στην παρούσα ζωή,σαν προετοιμασία για την επόμενη
Γιαυτό έχω συχνά επισημάνει ότι ο διαχωρισμός της Ευρώπης σε βορρά και νότο είναι διαχωρισμός κουλτούρας,νοοτροπίας και αντίληψης κοινωνικής ευθύνης,δημιούργημα μέσω της παρέλευσης αιώνων Το πρόβλημα της κοινωνικής αστικής συνείδησης και ευθύνης που αναφέρθηκε πιό πάνω,μεγεθύνθηκε εξαιτίας της τεράστιας εσωτερικής μετανάστευσης που έζησε η χώρα μας, αυτός ο χωρίς αστική συνείδηση και συμπεριφορά κόσμος, δεν μπορούσε να προσδώσει στα παιδιά του αστική συμπεριφορά κοινωνικής συνείδησης και ευθύνης γιατί δεν την κατείχε ο ίδιος
Η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο γιατί,αυτός ο κόσμος που ήλθε από την επαρχία του, και στην καλύτερη περίπτωση παρέμεινε ημιμορφωμένος, απέκτησε οικονομική δύναμη και κοινωνική άνοδο και κατάφερε να κυβερνα τώρα την χώρα,εις βάρος της αστικής της τάξης και έτσι έχει χαθεί και το παράδειγμα της σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς και από τους κρατούντες,από αυτούς δηλαδή, που κατέχοντας υψηλά αξιώματα γίνονται παραδείγματα συμπεριφοράς για όλους, ιδιαίτερα για τους νέους
Κρίσιμη ημερομηνία για αυτήν την εξέλιξη ήταν το 1967. Την νοοτροπία αυτή,λόγω της επιτυχίας της ακολούθησαν όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις Δεν μίλησα καθόλου για το εκπαιδευτικό σύστημα,τι να πω ; για την οργάνωσή του ; για καθηγητές που αρνούνται να μετεκπαιδευθούν ; Αναμφισβήτητα μπορούμε να εντοπίσουμε περισσότερες αιτίες,νομίζω όμως ότι θα είναι ήσσονος σημασίας.
(Ο Κώστας Ράπτης είναι κοινωνιολόγος)
'Ενα βασικό στοιχείο που εντοπίζεται σαν έλλειψη κοινωνικής συνείδησης και ως εκ τούτου κοινωνικής ευθύνης,είναι ότι αυτή η έλλειψη είναι διαγενεακή εμφανίζεται δηλαδή όχι μόνο μεταξύ μεγάλων στην ηλικία ατόμων,αλλά είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένη μεταξύ νέων ανθρώπων Αυτό σημαίνει έλλειψη σωστής διαπεδαγώγησης από το σπίτι,την ζωή και το εκπαιδευτικό σύστημα
Η νοοτροπία της αδιαφορίας για το αύριο,τι είδους κοινωνία δημιουργούμε,τι θα βρούμε μπροστά μας εμείς και τα παιδιά μας,αυτή η έλλειψη στοιχειώδους προγραμματισμού, Ο περιορισμός του ενδιαφέροντος μας,χρονικά σε εύκαιρες λύσεις (αρπαχτές),εχει να κάνει με την νοοτροπία που μας έχει εμφυσήσει η αντίληψη ότι η ζωή αυτή,είναι επίσης προσωρινή,δίνοντας έμφαση στην πνευματική προετοιμασία για την επόμενη ζωή,αυτό ας σημειωθεί, σε αντίθεση με ότι πρεσβεύει ο προτεσταντισμός,για την δημιουργική ύπαρξη και λειτουργία στην παρούσα ζωή,σαν προετοιμασία για την επόμενη
Γιαυτό έχω συχνά επισημάνει ότι ο διαχωρισμός της Ευρώπης σε βορρά και νότο είναι διαχωρισμός κουλτούρας,νοοτροπίας και αντίληψης κοινωνικής ευθύνης,δημιούργημα μέσω της παρέλευσης αιώνων Το πρόβλημα της κοινωνικής αστικής συνείδησης και ευθύνης που αναφέρθηκε πιό πάνω,μεγεθύνθηκε εξαιτίας της τεράστιας εσωτερικής μετανάστευσης που έζησε η χώρα μας, αυτός ο χωρίς αστική συνείδηση και συμπεριφορά κόσμος, δεν μπορούσε να προσδώσει στα παιδιά του αστική συμπεριφορά κοινωνικής συνείδησης και ευθύνης γιατί δεν την κατείχε ο ίδιος
Η κατάσταση χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο γιατί,αυτός ο κόσμος που ήλθε από την επαρχία του, και στην καλύτερη περίπτωση παρέμεινε ημιμορφωμένος, απέκτησε οικονομική δύναμη και κοινωνική άνοδο και κατάφερε να κυβερνα τώρα την χώρα,εις βάρος της αστικής της τάξης και έτσι έχει χαθεί και το παράδειγμα της σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς και από τους κρατούντες,από αυτούς δηλαδή, που κατέχοντας υψηλά αξιώματα γίνονται παραδείγματα συμπεριφοράς για όλους, ιδιαίτερα για τους νέους
Κρίσιμη ημερομηνία για αυτήν την εξέλιξη ήταν το 1967. Την νοοτροπία αυτή,λόγω της επιτυχίας της ακολούθησαν όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις Δεν μίλησα καθόλου για το εκπαιδευτικό σύστημα,τι να πω ; για την οργάνωσή του ; για καθηγητές που αρνούνται να μετεκπαιδευθούν ; Αναμφισβήτητα μπορούμε να εντοπίσουμε περισσότερες αιτίες,νομίζω όμως ότι θα είναι ήσσονος σημασίας.
(Ο Κώστας Ράπτης είναι κοινωνιολόγος)