ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΣΜΟΣ

Ένα καινούριο είδος λαϊκισμού έχει αναδυθεί τελευταία. Ο αντισυστημισμός. Παλιότερα είχαμε τον λαϊκισμό της δεξιάς, τον λαϊκισμό της αριστεράς, τον λαϊκισμό του κέντρου, ξέραμε πού βαδίζαμε.  Λόγια μεγάλα και εύκολα, που δεν χρειάζεται  και πολύ κόπο και σκέψη για να τα αφομοιώσεις και να τα αποδεχτείς. Τώρα όλοι αυτοί οι –ισμοί αρχίζουν και αποκτούν συλλήβδην κοινούς οπαδούς.

Το πράγμα άρχισε να διαφαίνεται με την κατανόηση των λόγων που οι Αμερικανοί ψήφισαν τον Τραμπ, οι Άγγλοι το Brexit, και η Λεπέν έχει ποσοστά που ο πατέρας της δεν θα ‘βλεπε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα. Οι λαοί  λέει είναι απελπισμένοι, αγανακτισμένοι που το σύστημα δεν τους δίνει σημασία. Κι αυτό μάλιστα  σε κάποιες από τις πιο εύπορες χώρες του κόσμου. Αν είναι απελπισμένοι οι Γάλλοι, οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί, οι Αφρικανοί θα ‘πρεπε να τρέχουν κοπαδιαστά για να πέσουν απ’ τους καταρράκτες της Βικτώρια.

Κι έχοντας το πράγμα αρχίσει έτσι, πάει παραπέρα με την καλλιέργεια συμπάθειας για όλα αυτά τα φαινόμενα. Οι «νέου τύπου» ηγέτες είναι πιο ειλικρινείς, λένε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, δεν ξέρουν από πολιτικαντισμούς. Και πάνω απ’ όλα, είναι όλοι εχθροί του «συστήματος». Τι είναι το σύστημα ; Κανείς δεν μπορεί να σου πει, αλλά ξέρει ότι τον καταδυναστεύει. Ούτε φυσικά μπορεί και να σου πει γιατί οι νέου τύπου ηγέτες είναι εχθροί του συστήματος κι όχι μέρος του ή υπηρέτες του, εκτός βέβαια απ’ ότι το βρίζουν.

Περιδιαβαίνω τον καιρό αυτό τους τίτλους διάφορων περιθωριακών εφημερίδων, αλλά και το Ιντερνετ, και φρίττω. Ανάμεσά στους συντάκτες – τι έκπληξη ! – και κάποιοι με πολύ καλή πένα, κατά τεκμήριο καλλιεργημένοι. Τελευταία χαϊδεύουν και το ζεύγος Τσοχατζόπουλου. Όχι μονάχα δηλαδή όσους σκαρφαλώνουν στην κορφή του συστήματος πουλώντας αντισυστημισμό, αλλά κι αυτούς που έχει ξεράσει το ίδιο το σύστημα.  Ο,τι να ‘ναι, αρκεί να είναι εχθρός του συστήματος. Και διαβάζοντας  τα σχόλια των αναγνωστών, φρίττω διπλά. Οι περισσότεροι καταγοητευμένοι. Όλοι αντισυστημικοί, κι  όλοι τους ωραίοι. Από τα γραφόμενά τους είμαι σίγουρος ότι ποτέ δεν έβαλαν μέσον για να σβήσουν μια κλήση, ή για να πάρει κάποιος δικός τους μια θέση στο δημόσιο.  Γενικά ποτέ δεν έκαναν κάτι που θα τους έφερνε σε επαφή με αυτό το βδελυρό σύστημα που απεχθάνονται.

Τελικά, ο αντισυστημισμός πουλάει. Μήπως όμως ό,τι πουλάει δεν γίνεται αυτομάτως και ένα σύστημα;

(* Ο Νίκος Κουτρέτσης είναι μέλος του Ποταμιού. Οι απόψεις που εκφράζει εδώ είναι προσωπικές.)