του Σταύρου Μ. Θεοδωράκη*
Συμφωνήσαμε λοιπόν ότι η κλεψύδρα της Χώρας αδειάζει .
Δύο επιλογές έχουμε.
Να παραιτηθούμε, να αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους «δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα» όπως λέει ο ποιητής.
Να σκεφτούμε, να διαβουλευτούμε, να συμφωνήσουμε, να δράσουμε.
Να δράσουμε;
Παρακολουθώ και όσο μπορώ μελετώ και αναλύω τον δημόσιο βίο της Χώρας.
Έχω καταλήξει στην εδραία πεποίθηση ότι μόνο μια πολύ μεγάλη συμμαχία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και σχηματισμών μπορεί να αντιμετωπίσει τους κινδύνους που απειλούν να καταστρέψουν την Χώρα, και αυτό υπό προϋποθέσεις .
Να δράσουμε λοιπόν, να εργαστεί ο καθένας και η κάθε μία από μας από όποιο μετερίζι μπορεί, πολιτικό, εργασιακό, συνδικαλιστικό , σπουδαστικό …
Να δράσουμε για τη συγκρότηση της μεγάλης συμμαχίας που έχει ανάγκη σήμερα η Χώρα.
Με όσα παραθέτω στη συνέχεια προσπαθώ να περιγράψω ένα πλαίσιο ευρύτερης συνεργασίας πολιτικών δυνάμεων και σχηματισμών.
Γιατί είναι δύσκολες οι συνεργασίες στη Χώρα?
Επειδή, ίσως, ο εμφύλιος πόλεμος δεν έχει ακόμα τελειώσει;
Επειδή, ίσως, είναι μια εξαιρετικά νέα Χώρα 200 χρόνων ή κατ’ άλλους 70 χρόνων;
Επειδή, ίσως, το ιστορικό της παρελθόν χαρακτηρίζεται ως ένα συνεχές επεισόδιο πολιτικής ανωμαλίας, μέχρι τουλάχιστον το 1975;
Επειδή, ίσως, η Χώρα δεν έχει βιώσει την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό, τη Βιομηχανική Επανάσταση;
Επειδή, ίσως, ως λαός χαρακτηριζόμαστε από τη λογική «καλύτερα πρόεδρος Κοινότητας, παρά δημοτικός σύμβουλος σε Δήμο….».
Μετά βεβαιότητας πάντως οι συνεργασίες είναι δύσκολες, επειδή τα πολιτικά κόμματα, οι πολιτικοί χώροι, άσκησαν και ασκούν πολιτική τακτικής και όχι πολιτική αρχών. Δεν ήταν και δεν είναι κόμματα αξιών, πολιτικοί χώροι αρχών.
Δεν δυσκολεύομαι να πω ότι χωρίς πλαίσιο αρχών, είναι αδύνατες οι πολιτικές συμμαχίες, και μάλιστα όταν το σκοπούμενο είναι το Γενικό Συμφέρον.
Γιατί είμαι βέβαιος, πως όλες και όλοι εμείς για αυτές τις συνεργασίες νοιαζόμαστε, αυτές που υπηρετούν το Γενικό Συμφέρον.
Έτσι λοιπόν βρισκόμαστε ξανά μπροστά στο γνωστό και σπουδαίο, κατά την άποψη μου, ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, από κάθε πολιτικό χώρο χρειάζεται να απαντηθεί,
ΠΩΣ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ?
Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή….. στην πολιτική ως Γενικό Συμφέρον ορίζεται ακριβώς αυτό που ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται ως Γενικό Συμφέρον.
Με άλλα λόγια, ίσως δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε τι ορίζουμε ως Γενικό Συμφέρον, χρειάζεται όμως να συμφωνήσουμε στις πολιτικές που θεωρούμε ότι υπηρετούν το Γενικό Συμφέρον.
Σε ότι με αφορά, είμαι έτοιμος να αποδεχτώ οποιαδήποτε συνεργασία προεκλογική ή μετεκλογική που θα υλοποιήσει/εφαρμόσει πολιτικές οι οποίες θα έχουν προσυμφωνηθεί και θα υπηρετούν το Γενικό Συμφέρον.
Εδώ χρειάζεται να επισημάνω δυο τουλάχιστον θέματα.
Το εάν αυτές οι συνεργασίες είναι προεκλογικές ή μετεκλογικές, είναι σημαντικό θέμα αλλά δεν παύει να είναι θέμα τακτικής.
Κατά τις διεργασίες για την υλοποίηση αυτών των συνεργασιών δεν τίθενται θέματα πλειοψηφίας/μειοψηφίας, όλοι οι μετέχοντες έχουν την ίδια ισχύ. Δεν ταυτίζονται αυτές οι διεργασίες με αυτές του σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, ή/και κυβερνητικού προγράμματος κυβέρνησης συνεργασίας.
Ποιες λοιπόν είναι, κατά την κρίση μου πάντα, οι πολιτικές που υπηρετούν σήμερα το Γενικό Συμφέρον;
Οι σκέψεις μας δεν πρέπει να γίνονται, και οι αποφάσεις μας δεν πρέπει να λαμβάνονται, ως σε συνθήκες εργαστηρίου αλλά σε πραγματικές συνθήκες, διαφορετικά κινδυνεύουμε να καταλήξουμε ιδεοληπτικοί.
Ας δούμε λοιπόν ποιες είναι αυτές οι συνθήκες σήμερα:
Η Χώρα βιώνει τη νέα της πραγματικότητα. Υποστηρίζω ότι η κρίση τελείωσε, αυτό που πλέον ζούμε είναι η νέα μας πραγματικότητα.
Το πολιτικό προσωπικό της Χώρας είναι στην πλειονότητά του απαξιωμένο, κατώτερο των περιστάσεων αλλά αυτό είναι, αυτό μας έλαχε, αυτό οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, με αυτό θα πορευτούμε.
Όσοι μελετούν τους αριθμούς, τη διεθνή συγκυρία, τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη Χώρα, είναι εξαιρετικά ανήσυχοι. Τρεις ήταν οι πιθανότερες εκδοχές για τη Χώρα.
-Η Χώρα να καταρρεύσει πλήρως, και να οδηγηθεί σε εθνική τραγωδία.
-Η Χώρα να μετατραπεί σε μπανανία, με δύο κοινωνικές τάξεις, τους λίγους και
πολύ πλούσιους και τους υπόλοιπους και πολλούς πάμπτωχους.
-Η Χώρα να οδηγηθεί σε καθεστώς μόνιμης κηδεμονίας από τους δανειστές της και αυτή μοιάζει να είναι η λιγότερο καταστροφική εκδοχή.
Σε συνέχεια όλων αυτών , η Χώρα πρέπει κατά σειρά:
1ο βήμα : Να πάψει να βυθίζεται, να σταθεροποιηθεί.
2ο βήμα : Να γίνει μια κανονική Χώρα βγαίνοντας από την κηδεμονία στην οποία βρίσκεται.
3ο βήμα : Να γίνει μια κανονική Ευρωπαϊκή Χώρα, με κράτος δικαίου και ισχυρούς αξιόπιστους θεσμούς.
4ο βήμα : να γίνει η Χώρα που ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς οραματίζεται.
Έτσι έχουν νομίζω τα πράγματα σήμερα, και σε αυτό το πλαίσιο, οι πολιτικές συνεργασίες σε άμεσο ορίζοντα, μπορούν και πρέπει να αποσκοπούν στα δυο πρώτα από τα παραπάνω βήματα.
Συνεργασίες μεσοπρόθεσμου ορίζοντα για το 3ο βήμα και μακροπρόθεσμου ορίζοντα για το 4ο βήμα είναι ουτοπία να μας απασχολούν σήμερα, η κατάσταση επείγοντος δεν έχει παρέλθει, οι εξελίξεις στη Χώρα δεν ήταν και δεν θα είναι γραμμικές και προβλέψιμες .
Ούτως εχόντων των πραγμάτων οι ακολουθητέες πολιτικές που χρειάζεται να συμφωνηθούν, είναι κατά την άποψη μου οι παρακάτω:
Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους.
Η παραμονή της Χώρας στη ζώνη του ευρώ.
Η τήρηση των συμφωνιών με τους εταίρους μας.
Η εγκαθίδρυση κράτους δικαίου.
Η αξιοκρατία και η καταπολέμηση του κομματικού και πελατειακού κράτους.
Η αξιολόγηση προσώπων και δομών.
Όχι συνεργασία με πρόσωπα που αποδεδειγμένα έχουν κακοδιαχειριστεί δημόσιο πλούτο.
Η Χώρα δανείζεται μόνο για εξυπηρέτηση και απομείωση του χρέους της, δανείζεται σε περίπτωση μεγάλης φυσικής καταστροφής και σε ελάχιστες προκαθορισμένες περιπτώσεις για έργα ανάπτυξης.
Όχι άλλες αυξήσεις φόρων. Αυξήσεις εσόδων μόνο με καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.
Όχι άλλη αύξηση ασφαλιστικών εισφορών, καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής και της μαύρης εργασίας.
Μείωση δαπανών, ένας μακρύς κατάλογος τρόπων/μεθόδων μείωσης δαπανών πρέπει να συμφωνηθεί. Κατάλογος μέτρων κατά προτεραιότητα. Τις τρείς τελευταίες θέσεις πρέπει να καταλαμβάνουν:
3η από το τέλος : Μισθοί και Συντάξεις
2η από το τέλος : Κοινωνικό Κράτος
1η από το τέλος : Εθνική Ασφάλεια
Και τέλος
Και αυτό φίλες και φίλοι πρέπει να είναι η κορωνίδα των προσπαθειών μας, αποφάσεις σε κάθε τομέα βασισμένες στη δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών.
Το συνηθίζουμε να περνάμε εμείς καλά επειδή το μέλλον δεν είναι εδώ για να ψηφίζει.
Κλείνω με την ευχή, όποια ρύθμιση Δημόσιου Χρέους γίνει, να ικανοποιεί αυτήν την αρχή, της δικαιοσύνης των γενεών , σε διαφορετική περίπτωση πρέπει να μας βρουν απέναντί τους….
Σε αυτό το πλαίσιο πολιτικής νομίζω, ότι πρέπει και μπορούν να αναπτυχθούν οι πολιτικές συνεργασίες των πολιτικών σχηματισμών.
Αξιόπιστες συνεργασίες, συμβατές με τη συγκυρία, που υπηρετούν το Γενικό Συμφέρον.
Ο Σταύρος Μ. Θεοδωράκης είναι ΠολιτικόςΜηχανικός.
Ειναι επίσης Α' Γραμματέας στο Ποτάμι Αμαρουσίου.
Συμφωνήσαμε λοιπόν ότι η κλεψύδρα της Χώρας αδειάζει .
Δύο επιλογές έχουμε.
Να παραιτηθούμε, να αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους «δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα» όπως λέει ο ποιητής.
Να σκεφτούμε, να διαβουλευτούμε, να συμφωνήσουμε, να δράσουμε.
Να δράσουμε;
Παρακολουθώ και όσο μπορώ μελετώ και αναλύω τον δημόσιο βίο της Χώρας.
Έχω καταλήξει στην εδραία πεποίθηση ότι μόνο μια πολύ μεγάλη συμμαχία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων και σχηματισμών μπορεί να αντιμετωπίσει τους κινδύνους που απειλούν να καταστρέψουν την Χώρα, και αυτό υπό προϋποθέσεις .
Να δράσουμε λοιπόν, να εργαστεί ο καθένας και η κάθε μία από μας από όποιο μετερίζι μπορεί, πολιτικό, εργασιακό, συνδικαλιστικό , σπουδαστικό …
Να δράσουμε για τη συγκρότηση της μεγάλης συμμαχίας που έχει ανάγκη σήμερα η Χώρα.
Με όσα παραθέτω στη συνέχεια προσπαθώ να περιγράψω ένα πλαίσιο ευρύτερης συνεργασίας πολιτικών δυνάμεων και σχηματισμών.
Γιατί είναι δύσκολες οι συνεργασίες στη Χώρα?
Επειδή, ίσως, ο εμφύλιος πόλεμος δεν έχει ακόμα τελειώσει;
Επειδή, ίσως, είναι μια εξαιρετικά νέα Χώρα 200 χρόνων ή κατ’ άλλους 70 χρόνων;
Επειδή, ίσως, το ιστορικό της παρελθόν χαρακτηρίζεται ως ένα συνεχές επεισόδιο πολιτικής ανωμαλίας, μέχρι τουλάχιστον το 1975;
Επειδή, ίσως, η Χώρα δεν έχει βιώσει την Αναγέννηση, τον Διαφωτισμό, τη Βιομηχανική Επανάσταση;
Επειδή, ίσως, ως λαός χαρακτηριζόμαστε από τη λογική «καλύτερα πρόεδρος Κοινότητας, παρά δημοτικός σύμβουλος σε Δήμο….».
Μετά βεβαιότητας πάντως οι συνεργασίες είναι δύσκολες, επειδή τα πολιτικά κόμματα, οι πολιτικοί χώροι, άσκησαν και ασκούν πολιτική τακτικής και όχι πολιτική αρχών. Δεν ήταν και δεν είναι κόμματα αξιών, πολιτικοί χώροι αρχών.
Δεν δυσκολεύομαι να πω ότι χωρίς πλαίσιο αρχών, είναι αδύνατες οι πολιτικές συμμαχίες, και μάλιστα όταν το σκοπούμενο είναι το Γενικό Συμφέρον.
Γιατί είμαι βέβαιος, πως όλες και όλοι εμείς για αυτές τις συνεργασίες νοιαζόμαστε, αυτές που υπηρετούν το Γενικό Συμφέρον.
Έτσι λοιπόν βρισκόμαστε ξανά μπροστά στο γνωστό και σπουδαίο, κατά την άποψη μου, ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, από κάθε πολιτικό χώρο χρειάζεται να απαντηθεί,
ΠΩΣ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ?
Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή….. στην πολιτική ως Γενικό Συμφέρον ορίζεται ακριβώς αυτό που ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται ως Γενικό Συμφέρον.
Με άλλα λόγια, ίσως δεν χρειάζεται να συμφωνήσουμε τι ορίζουμε ως Γενικό Συμφέρον, χρειάζεται όμως να συμφωνήσουμε στις πολιτικές που θεωρούμε ότι υπηρετούν το Γενικό Συμφέρον.
Σε ότι με αφορά, είμαι έτοιμος να αποδεχτώ οποιαδήποτε συνεργασία προεκλογική ή μετεκλογική που θα υλοποιήσει/εφαρμόσει πολιτικές οι οποίες θα έχουν προσυμφωνηθεί και θα υπηρετούν το Γενικό Συμφέρον.
Εδώ χρειάζεται να επισημάνω δυο τουλάχιστον θέματα.
Το εάν αυτές οι συνεργασίες είναι προεκλογικές ή μετεκλογικές, είναι σημαντικό θέμα αλλά δεν παύει να είναι θέμα τακτικής.
Κατά τις διεργασίες για την υλοποίηση αυτών των συνεργασιών δεν τίθενται θέματα πλειοψηφίας/μειοψηφίας, όλοι οι μετέχοντες έχουν την ίδια ισχύ. Δεν ταυτίζονται αυτές οι διεργασίες με αυτές του σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, ή/και κυβερνητικού προγράμματος κυβέρνησης συνεργασίας.
Ποιες λοιπόν είναι, κατά την κρίση μου πάντα, οι πολιτικές που υπηρετούν σήμερα το Γενικό Συμφέρον;
Οι σκέψεις μας δεν πρέπει να γίνονται, και οι αποφάσεις μας δεν πρέπει να λαμβάνονται, ως σε συνθήκες εργαστηρίου αλλά σε πραγματικές συνθήκες, διαφορετικά κινδυνεύουμε να καταλήξουμε ιδεοληπτικοί.
Ας δούμε λοιπόν ποιες είναι αυτές οι συνθήκες σήμερα:
Η Χώρα βιώνει τη νέα της πραγματικότητα. Υποστηρίζω ότι η κρίση τελείωσε, αυτό που πλέον ζούμε είναι η νέα μας πραγματικότητα.
Το πολιτικό προσωπικό της Χώρας είναι στην πλειονότητά του απαξιωμένο, κατώτερο των περιστάσεων αλλά αυτό είναι, αυτό μας έλαχε, αυτό οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, με αυτό θα πορευτούμε.
Όσοι μελετούν τους αριθμούς, τη διεθνή συγκυρία, τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη Χώρα, είναι εξαιρετικά ανήσυχοι. Τρεις ήταν οι πιθανότερες εκδοχές για τη Χώρα.
-Η Χώρα να καταρρεύσει πλήρως, και να οδηγηθεί σε εθνική τραγωδία.
-Η Χώρα να μετατραπεί σε μπανανία, με δύο κοινωνικές τάξεις, τους λίγους και
πολύ πλούσιους και τους υπόλοιπους και πολλούς πάμπτωχους.
-Η Χώρα να οδηγηθεί σε καθεστώς μόνιμης κηδεμονίας από τους δανειστές της και αυτή μοιάζει να είναι η λιγότερο καταστροφική εκδοχή.
Σε συνέχεια όλων αυτών , η Χώρα πρέπει κατά σειρά:
1ο βήμα : Να πάψει να βυθίζεται, να σταθεροποιηθεί.
2ο βήμα : Να γίνει μια κανονική Χώρα βγαίνοντας από την κηδεμονία στην οποία βρίσκεται.
3ο βήμα : Να γίνει μια κανονική Ευρωπαϊκή Χώρα, με κράτος δικαίου και ισχυρούς αξιόπιστους θεσμούς.
4ο βήμα : να γίνει η Χώρα που ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς οραματίζεται.
Έτσι έχουν νομίζω τα πράγματα σήμερα, και σε αυτό το πλαίσιο, οι πολιτικές συνεργασίες σε άμεσο ορίζοντα, μπορούν και πρέπει να αποσκοπούν στα δυο πρώτα από τα παραπάνω βήματα.
Συνεργασίες μεσοπρόθεσμου ορίζοντα για το 3ο βήμα και μακροπρόθεσμου ορίζοντα για το 4ο βήμα είναι ουτοπία να μας απασχολούν σήμερα, η κατάσταση επείγοντος δεν έχει παρέλθει, οι εξελίξεις στη Χώρα δεν ήταν και δεν θα είναι γραμμικές και προβλέψιμες .
Ούτως εχόντων των πραγμάτων οι ακολουθητέες πολιτικές που χρειάζεται να συμφωνηθούν, είναι κατά την άποψη μου οι παρακάτω:
Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους.
Η παραμονή της Χώρας στη ζώνη του ευρώ.
Η τήρηση των συμφωνιών με τους εταίρους μας.
Η εγκαθίδρυση κράτους δικαίου.
Η αξιοκρατία και η καταπολέμηση του κομματικού και πελατειακού κράτους.
Η αξιολόγηση προσώπων και δομών.
Όχι συνεργασία με πρόσωπα που αποδεδειγμένα έχουν κακοδιαχειριστεί δημόσιο πλούτο.
Η Χώρα δανείζεται μόνο για εξυπηρέτηση και απομείωση του χρέους της, δανείζεται σε περίπτωση μεγάλης φυσικής καταστροφής και σε ελάχιστες προκαθορισμένες περιπτώσεις για έργα ανάπτυξης.
Όχι άλλες αυξήσεις φόρων. Αυξήσεις εσόδων μόνο με καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.
Όχι άλλη αύξηση ασφαλιστικών εισφορών, καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής και της μαύρης εργασίας.
Μείωση δαπανών, ένας μακρύς κατάλογος τρόπων/μεθόδων μείωσης δαπανών πρέπει να συμφωνηθεί. Κατάλογος μέτρων κατά προτεραιότητα. Τις τρείς τελευταίες θέσεις πρέπει να καταλαμβάνουν:
3η από το τέλος : Μισθοί και Συντάξεις
2η από το τέλος : Κοινωνικό Κράτος
1η από το τέλος : Εθνική Ασφάλεια
Και τέλος
Και αυτό φίλες και φίλοι πρέπει να είναι η κορωνίδα των προσπαθειών μας, αποφάσεις σε κάθε τομέα βασισμένες στη δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών.
Το συνηθίζουμε να περνάμε εμείς καλά επειδή το μέλλον δεν είναι εδώ για να ψηφίζει.
Κλείνω με την ευχή, όποια ρύθμιση Δημόσιου Χρέους γίνει, να ικανοποιεί αυτήν την αρχή, της δικαιοσύνης των γενεών , σε διαφορετική περίπτωση πρέπει να μας βρουν απέναντί τους….
Σε αυτό το πλαίσιο πολιτικής νομίζω, ότι πρέπει και μπορούν να αναπτυχθούν οι πολιτικές συνεργασίες των πολιτικών σχηματισμών.
Αξιόπιστες συνεργασίες, συμβατές με τη συγκυρία, που υπηρετούν το Γενικό Συμφέρον.
Ο Σταύρος Μ. Θεοδωράκης είναι ΠολιτικόςΜηχανικός.Ειναι επίσης Α' Γραμματέας στο Ποτάμι Αμαρουσίου.