ΠΟΣΟ ΦΤΑΙΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ...

Οι κοινωνίες βλέπουν μπροστά με απώτερο σκοπό την βελτίωση της ποιότητας ζωής στην καθημερινότητα  τους.

Τα κύτταρα  αυτής,  οι άνθρωποι που αποτελούν ομάδες μικρές οι μεγάλες ενώνονται , διαπραγματεύονται μέσα από τον σεβασμό στην ατομικότητα άλλα και επί του συνόλου.

Διαπραγμάτευση ,εμπόριο ,επιχειρηματικότητα ,βιομηχανική επανάσταση ,όχι όμως για την χώρα μας .Γιατί ?

Μήπως έχουμε δημιουργήσει ένα κράτος, η μία χώρα που το περιβάλλον δεν ευδοκιμεί  το επιχειρείν ,την έρευνα και το μόνο που ευδοκιμεί είναι η αναλγησία και ο κολεκτιβισμός. Γιατί?

Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα κράτος δικαίου, με διακριτές εξουσίες. Γιατί?

Δεν βλέπουμε την μεγάλη εικόνα ,τη νέα γενιά. Τα παιδιά μας.

Ασχολούμαστε τα τελευταία χρόνια με ένα μοναδικό θέμα, την περικοπή  των μισθών, των συντάξεων το πολυδαίδαλο σύστημα Δημόσιας Διοίκησης.

Αυτό λοιπόν το σύστημα είναι που μας έφερε, μας δημιούργησε την σημερινή μας κατάσταση. Θα το ονομάσω σπιράλ του θανάτου. Αυτό το σύστημα που δεν έμαθε να ανταγωνίζεται, να αξιολογεί ,να επιβραβεύει άλλα και να δίνει κίνητρα στην νέα γενιά  για ένα καλλίτερο αύριο με θέσεις εργασίας, και όχι επιδότηση της ανεργίας. Βολευτήκαμε εμείς της προηγούμενης γενιάς μέσω του ρουσφετιού με την πολιτική ηγεσία. Η πολιτική ηγεσία δεν στάθηκε στο ύψος της. Την στρατηγική που μόνο σκοπό θα είχε να βλέπει μπροστά.

Την επόμενη μέρα, τις επόμενες γενιές.

Επένδυσε στο τώρα και όχι στο μετά. Νομίζω ότι χάσαμε το τραίνο της ανάπτυξης με ακραίες απόψεις άλλα και ακραίες πράξεις. Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι σκληρή και  αν δεν υπάρξουν οι θεμελιώδεις προϋποθέσεις για το αύριο μέσα από ένα σαφές, σταθερό και  όχι πολυδαίδαλο φορολογικό σύστημα, που να αντιμετωπίζει την Μικρομεσαία επιχείρηση με λύσεις και όχι ερμηνευτικές και διευκρινιστικές εγκυκλίους ο θάνατος της  ραχοκοκαλιάς  της οικονομίας που λέγεται Μικρομεσαία Επιχείρηση τελειώνει.

Μαζί με την ΜμΕ τελειώνει όμως και η χώρα μας. Με γνώμονα την υπερφορολόγησηι  χωρίς τα κίνητρα για την πολυπόθητη ανάπτυξη έρχεται και το τέλος του Δημόσιου τομέα άλλα και των συντάξεων. Μειώνουμε τις συντάξεις χωρίς να δημιουργούμε φορολογικά κίνητρα για να έρθουν επενδύσεις ,το μόνο που κάνουμε είναι να μοιράζουμε την φτώχια μας.

Μα εμείς θα μου πείτε θέλουμε να μοιράσουμε τον πλούτο μας ? Θέλουμε, θα ρωτήσω εγώ?

Τίποτα δεν θα αλλάξει θα πω αν δεν το θελήσουμε εμείς.

Εμείς με την αλλαγή της παλιάς νοοτροπίας του κολεκτιβισμού, της αντιπαραγωγικότητας ,του βολέματος άλλα και του σεβασμού στον πλησίον μας, τον συνάνθρωπό μας.

Μήπως τελικά δεν σεβόμαστε και δεν αγαπάμε τον εαυτό μας ?

 (* Αργύρης Τσουνάκης)