ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΖΩΗ....

Της Φιλαρέτης Βυζαντίου*

Είχανε δώσει ραντεβού εκεί στο σταθμό του ηλεκτρικού...χρόνια είχανε να συναντηθούν...ίσως και μια ολόκληρη ζωή
Δεν υπήρχε αγωνία,όχι! Μια λαχτάρα και μια χαρά μόνον από την προσδοκία αυτής της ανέλπιστης συνάντησης.
Εδώ και καιρό συνομιλούσανε σε μια διαδικτυακή επικοινωνία 
όμορφη,χαλαρή, φιλική,που όντως, δεν έκρυβε τίποτε παραπάνω από αισθήματα αμοιβαίας εκτίμησης και φιλίας ανυπόκριτης.
Και να τώρα, που εκείνος θα κατέβαινε για κάποιες υποθέσεις οικογενειακές Αθήνα...το θεώρησε ευκαιρία να τη συναντήσει.
Εκείνη το χάρηκε ολόκαρδα...ναι...χρόνια είχε να τον δει...
Από τότε που ήταν συμμαθητές στο Γυμνάσιο.
Στεκόταν όρθια στο τραίνο ,κόσμος πολύς κατέβαινε στο κέντρο 
δεν την ενοχλούσε όμως καθόλου.Πάντα απολάμβανε τη διαδρομή, κι ας της ήταν τόσο γνώριμη χρόνια τώρα.Είχε το χάρισμα 
να βλέπει κάθε μέρα τα ίδια πράγματα σαν καινούργια...με το μάτι το έκπληκτο μικρού παιδιού...της άρεσε να την ξαφνιάζει η ρουτίνα 
με την αέναη επανάληψή της σαν κάτι πρωτοφανές και μοναδικό...
Αυτό ήταν το αντίδοτό της στη σκληρή επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα της ζωής σ' αυτή την ψυχοβόρο ,απρόσωπη, άγρια πολιτεία που φιλοξενούσε την ύπάρξή της κι αυτή των δικών της ανθρώπων ,χρόνια τώρα.
Τον θυμόταν καλά...ένα πολύ όμορφο αγόρι με σπινθηροβόλο βλέμμα ,αθλητική κορμοστασιά, αγάπη στην τρέλλα και στα εξτρίμ 
σπόρ...την γοήτευε αυτό το ριψοκίνδυνο του χαρακτήρα του,ο ανοιχτός , έξω καρδιά τύπος του ,που τον έκανε αγαπητό σε όλες τις παρέες και περιζήτητο στις προτιμήσεις των κοριτσιών ...
Στη σκέψη αυτή ένιωσε πάλι το ίδιο τσίμπημα μέσα της.Α! ναι! 
Ζήλευε.Έπρεπε να το ομολογήσει πιά ,έστω και τώρα ,στον εαυτό της.Έπρεπε να παραδεχτεί ότι ήταν ερωτευμένη μαζί του κι ας μην το καταλάβαινε ούτε η ίδια. Άλλωστε δεν πίστευε τόσο δα ότι ο Μάρκος θα γύριζε ποτέ να κοιτάξει το όμορφο ,γλυκό ,πανέξυπνο
κορίτσι του πρώτου θρανίου ,που ναι μεν άστραφτε και καθήλωνε με την ευφυία και τα χαρίσματά της καθηγητές και συμμαθητές...πλην όμως ήταν ένα πλάσμα πολύ συγκρατημένο στις συναναστροφές του, επιλεκτικό στις παρέες του, μάλλον πολύ συντηρητικό στη σκέψη και στην εμφάνιση...και το κυριότερο : αντιπαθούσε τον αθλητισμό και τα ρίσκα...
Η φωνή η μεταλλική του μεγαφώνου ανακοίνωσε τον σταθμό .
Υπολείπονταν τρεις στάσεις ακόμη μέχρι το Μοναστηράκι.
Οι σκέψεις της αναπήδησαν χαρούμενες και ,ξαφνικά, ελαφρά πασπαλισμένες με λίγη αγωνία...θα τη θυμόταν; πώς θα αντιδρούσε ; πώς θα ένιωθαν και οι δύο; τί θα έλεγαν ; άλλο το ίνμποξ ...άλλο το τετ-α- τετ...''μάλλον , δεν θα πούμε και πολλά''
σκέφτηκε ...και μια σκιά αόρατης δυσθυμίας κάλυψε το πρόσωπό της...
Τα φώτα στο τραίνο άναψαν ...αίφνης στο απέναντι παράθυρο καθρεφτίστηκε το είδωλό της.Σάστισε...δεν το αναγνώρισε...μια κυρία χαριτωμένη,αρκετά όμορφη για την ηλικία των πρώτων -ήντα , που ευτυχώς έδειχνε για πολύ μικρότερη ,καλόγουστα ντυμένη,με ένα δικό της αεράτο προσωπικό στυλ...χμμμμ...σα να της άρεσε η εικόνα ,που έβλεπε...
Τον αναζήτησε με το βλέμμα της παντού...τον διέκρινε στις πάνω σκάλες .Ω! Παρέμενε πάντα το ίδιο όμορφος ...τώρα τα γκρίζα μαλλια και τα ελάχιστα επιπλέον κιλά ,του πρόσδιδαν μία γοητεία ακόμη....Φαίνεται είχε φθάσει λίγο νωρίτερα.Με βήματα γρήγορα ,τρεμάμενα ελαφρώς ,αλλά με ισχυρή δόση αυτοπεποίθησης τον φώναξε μέσα στο πλήθος.
Εκείνος γύρισε και σε δυο λεπτά 
βρέθηκαν σε έναν στοργικό εναγκαλισμό ανακούφισης.
Κοιτάχτηκαν λίγο ντροπαλά κι ευθύς άρχισαν να λένε διάφορα ...
μάλον άσχετα αλλά ...χαρούμενα σαν τιτίβισμα πουλιών, πράγματα...
Πήραν την ανηφοριά των σοκακιών της Πλάκας .Το είχανε 
συμφωνήσει .Εκεί θα πίνανε τον καφέ τους...εκεί θα αναμόχλευαν 
τις αναμνήσεις τους.Βρέθηκαν σε ένα απίστευτα όμορφο ,ψηλοτάβανο καφέ -μπιστρό άλλης εποχής ...Ναι! ήταν ό,τι έπρεπε 
για μια τέτοια συνάντηση...είχε όλη εκείνη τη θαλπωρή της πατίνας του χρόνου , τη γλυκύτητα της νοσταλγίας άλλων εποχών πιο αθώων ,πιο βαθιά ανθρώπινων...κι αυτοί τώρα ήταν δυο άνθρωποι ,που ο χρόνος τους έσμιξε και τους ξανάδωσε μια ευκαιρία να τον ακυρώσουν για λίγο, να τον περιγελάσουν, να τον ανατρέψουν....
Κοιτώντας ο ένας τον άλλον στα μάτια ,τα λόγια έτρεχαν ασταμάτητα...δεν προλάβαιναν τις σκέψεις...ανέσυραν βιώματα, αναμνήσεις ...λύπες και χαρές...τα μαθητικά χρόνια από απόσταση είναι πάντα ασημένια , στραφταλίζουν και ευωδιάζουν...είναι άφθαρτα και αμόλυντα και αθώα εκ προοιμίου...
Γιατί είναι μοναδικά και ανεπάναληπτα...
Ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνό του...
.''Σήκωσέ το,δεν πειράζει'' αυθόρμητα είπε εκείνη...της χαμογέλασε συγκαταβατικά 

''Αγάπη μου!!! δεν είναι αυτό που νομίζεις !!!'' 

η φράση του πάγωσε το χαμόγελο στα χείλη της.Τί είχε συμβεί μόλις τώρα; Τάχασε...τον κοίταξε έκπληκτη και με μια δόση απορίας μάλλον χαζής...Κατάλαβε ...ήταν η γυναίκα του αλλά...γιατί?...καμία σκέψη 

Καμία όμως....και ξαφνικά τον ακούει να συνεχίζει : 

"Χαχαχα! πάντα ήθελα να την πω αυτή την ατάκα.στην γυναικα μου...πάντα..χαχα!!''

''Μαρκο,Θα σε σκοτώσω...δεν τη γλιτώνεις...Μάρκο ,την έβαψες...'' ξέσπασε δινοντας του μια τσιμπια στο μπράτσο...

Είχε καταρρεύσει από...ανακούφιση...κι αμέσως θυμήθηκε κι ένα άλλο στοιχείο καθοριστικό του χαρακτήρα του ,την τάση του να κάνει πλάκες ,φάρσες, να μιμείται εκφράσεις και φωνές ,να αλλάζει ρόλους...ναι! ο Μάρκος θα μπορούσε να κάνει καριέρα για ηθοποιός! Ξέσπασαν σε ακατάσχετα γέλια...χάθηκαν στο ευωδιαστό καϊμάκι της φιλίας ...στον ρομαντικό κι αγνό αχνό του καφέ μιας νοσταλγικής σχέσης ,που τους χάρισε μια στιγμή ευτυχίας στην καθημερινότητά τους...
Είχε πλέον σκοτεινιάσει για τα καλά...κατηφόριζαν τα δρομάκια της Πλάκας πιασμένοι αγκαζέ...εκείνος καμάρωνε την νυχτερινή ομορφιά της Αθήνας ,το φωτισμένο λόφο της Ακρόπολης, εκείνη τον ''ξεναγούσε '' ...και η απαλή βραδυνή μουσική από τα κουτουκάκια συνόδευε τις σκέψεις τους και σφράγισε και το τελευταίο φιλί ,εκεί στο σταθμό του ηλεκτρικού
''Ξέρεις , Μαριλίτα , πάντα ήμουν ερωτευμένος μαζί σου τότε...αλλά ντρεπόμουν να στο πω...ήσουν τόσο σοβαρή και απόμακρη...δίσταζα...''
Τάχασε...γέλασε..τον ξαναφίλησε ...ο χρόνος αναδιπλώθηκε σεμνά μπροστά σε μια υπέροχη συνάντηση ,που τελικά δεν πρόδωσε κανέναν τους....ευτυχώς....

Η Φιλαρέτη Βυζαντίου είναι Ιστορικός Βυζαντινής Ιστορίας και λογοτέχνις.