ΕΛΠΙΔΑ

Της Φιλαρέτης Βυζαντίου*

'Απλωσα στους κάμπους μου
στεγνά βλέμματα
μισάνοιχτες αγκαλιές
απορημένα στόματα
χέρια κρυμμένα
Πού χάθηκε η επιείκεια;
Πώς σκοτείνιασαν έτσι
τα πρόσωπα των ανθρώπων;
Ποιός λίβας άραγε κατέκαυσε
την παιδική δροσάδα
στο σύμπαν της καρδιάς ;
Άπλωσα στους κάμπους μου
θερισμένα χαμόγελα
τρύπιες λέξεις
μισοφαγωμένες σκέψεις
Όλη η ανθρωπιά ένα τοπίο
βομβαρδισμένο
βλοσυρό
αποτρόπαιο
Δεν απελπίστηκα
Έστρωσα μέσα μου τραπέζι
πλούσιο ,χορταστικό
με την Αγάπη μοιρασμένη
μπουκιές αμέτρητες
για μυρια στόματα
Κι έβαλα όλο το ντουνιά
να κάτσει να χορτάσει
Αξόδευτη δεν θ άφηνα ποτέ
να μείνει τόση , μα τόση
Αγάπη
πού'χω σπαρμένη μέσα μου!



*Η Φιλαρέτη Βυζαντίου είναι καθηγήτρια ιστορικός Βυζαντινιλόγος.