Κάποτε, μικρό παιδί, μετά την
βροχή ξαμολιόμουν στον χωματόδρομο, έξω
από το σπίτι μου, όπου τα ρυάκια κυλούσαν και άρχιζα να φτιάχνω φράγματα,
λιμνούλες ή ό,τι έφτιαχνε η φαντασία ενός παιδιού. Δεν φοβόμουν τα αυτοκίνητα
στο δρόμο. Αυτοκίνητα; Τι αυτοκίνητα, μόνο το γαϊδουράκι του Γαλατά πέρναγε...
Στην κοινή μας αυλή, τρεις
οικογένειες ζούσαμε, εξοργιζόμουν που η κυρά- Μαρίτσα συνόδευε με την
αγριοφωνάρα της τον Καζαντζίδη στο τρανζίστορ που έπαιζε έξω φωνή και δεν με
άφηνε να ακούσω τα δικά μου, «τα Ξένα» . Καθημερινές οι φωνές, τα μαλώματα
μεταξύ τους με τη μητέρα μου. Το πρωί σκοτώνονταν, το απόγευμα έτρεχε η μία για
την άλλη.
Το καλοκαίρι όλοι στη
γειτονιά, παρέες στο πεζοδρόμιο, μπροστά στις εξώπορτες, να κουτσομπολεύουν
τους άλλους, αλλά και να συμπάσχουν γι’ αυτό που χτύπησε αυτόν που χθες
κατηγορούσαν. Και το βράδυ, το βράδυ ανοιχτα τα παράθυρα, τι να κλέψουν άραγε,
και τα ράντζα στο πεζοδρόμιο για να κοιμηθεί ο άντρας της οικογένειας, να
δροσιστεί.
Τα αναπολώ ; τα νοσταλγώ ; αχ
να τα ξαναζούσαμε ;
ΟΧΙ ! Επ’ ουδενί ! Δεν νομίζω
ότι θα άντεχα χωρίς το κινητό μου, Χωρίς όσα μου προσφέρει ο υπέροχος κόσμος
του Ιντερνετ, ένα κλίκ και μαθαίνεις ό,τι του ζητήσεις. Το facebook.
Επικοινωνία παντού στον κόσμο. Τσάμπα... Την τηλεόραση που την πας;
Κάποτε δεν τα είχαμε. Κάποτε
είχαμε φτώχεια. Αλλά η φτώχεια δεν μας ενοχλούσε γιατί έτσι γεννηθήκαμε, ήταν
δεδομένη.
Τώρα έχουμε, βλέπουμε τα
πάντα. Πριν λίγο καιρό είχαμε και λεφτά...
Κάποτε ΕΝΑ μόνο πράγμα
είχαμε... την ΑΝΘΡΩΠΙΑ... και μας έκανε να νοιώθουμε ευχαριστημένοι κοντά ο ένας δίπλα στον άλλο. Ευτυχισμένοι.
Τώρα η ευημερία μας την
στέρησε, χωρίς να το πάρουμε είδηση. Που ξέρεις, μπορεί κι αυτή, να είναι η
πηγή των δεινών μας. Είναι άραγε;
Ίσως να αξίζει να παλέψουμε για να την φέρουμε πίσω. Άραγε
έχουμε μείνει τόσοι για να αποτελέσουμε την κρίσιμη μάζα ; Μπορούμε να κάμψουμε
την αντίσταση της σιωπηλής πλειοψηφίας ; Αυτής που καθορίζει την μοίρα μας,
θέλουμε δεν θέλουμε ;
Νομίζω ότι επιβάλλεται να το
προσπαθήσουμε.
Γιατί αν επανέλθει η Ανθρωπιά
θα αποκαταστήσουμε την κοινωνική μας ισορροπία.
Με την Ανθρωπιά έχουμε
ελπίδα.
(Δημήτρης Σαράντου. Πολιτικός
Επιστήμων, Οικονομολόγος )